หวนรักร้ายนายแฟนเก่า

รักกันอยู่ไหม

เจได...

ระหว่างทางกลับไม่มีใครพูดอะไรกันเลยทั้งผมทั้งต้นหลิวผมไม่รู้จะเริ่มต้นพูดยังไง ต้นหลิวเองก็เหมือนจะยังงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อก่อนหน้านี้ คือมันมีเรื่องที่ผมโกหกเธอเอาไว้เรื่องพี่มิ้น ส่วนเรื่องที่ผมรู้ได้ยังไงว่าต้นหลิวอยู่ที่นี่ก่อนหน้านี้ผมโทรไปถามกับแม่บ้านบ้านต้นหลิวว่าเธอกลับมาจากมหาลัยหรือยัง ซึ่งอยากจะบอกว่าถึงแม้ว่าผมกับต้นหลิวเราสองคนเลิกกันไปแแล้วแต่ผมยังเป็นห่วงผมจะคอยโทรถามกับที่บ้ายต้นหลิวตลอดว่าต้นหลิวเป็นยังไงบ้างไปเรียนเลิกเรียนเป็นเวลาไหมถ้าวันไหนผมรู้ว่าต้นหลิวไปกับเพื่อนผมก็จะแอบตามไปดูเพราะกลัวเธอจะไม่ปลอดภัยเช่นเดียวกันกับครั้งนี้ซึ่งตอนแรกผมกะจะไม่โทรถามไม่สนใจเพราะยังเคืองที่เธอพูดเรื่องลูกแต่ผมก็อดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดีเพราะถึงยังไงเธอก็คือคนที่ผมรักและอาจจะกำลังเป็นแม่ของลูกของผมด้วยผมก็เลยตัดสินใจโทรถามป้สแม่บ้านเพื่อให้ตัวเองสบายใจว่าเธอกลับถึงบ้านแล้ว และพอผมโทรไปผมก็รู้ว่าต้นหลิวกลับมาเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็ออกไปกับเพื่อนๆของเธอที่มารับและที่ทำให้ผมรู้ว่าเธอมาเที่ยวผ้บก็เพราะต้นหลิวบอกกับแม่บ้านไว้ว่าจะไปเที่ยวที่ไหนผมก็เลยตามมาถูกแต่พอมาถึงผมก็เห็นต้นหลิวยืนคุยอยู่กับไอ้เวกัส ผมไม่รู้ว่ามาด้วยกันหรือยังไงผมก็เลยโทรเข้ามือถือของต้นหลิวแต่เธอไม่ยอมรับสายผม ผมเห็นเธอก้มมองมือถือในมือนั่นก็แปลว่าเธอรู้แล้วว่าเป็นผมที่โทรหาผมก็เลยต้องเดินเข้าไปถามแล้วดึงเธอขึ้นรถ ผมยอมรับว่าหึงผมหวงต้นหลิวผมไม่ชอบให้ผู้ชายคนไหนมายุ่งกับเธอ ต้นหลิวน่ะเธอเป็นคนหัวอ่อนไม่ค่อยทันคนผมกลัวเธอโดนหลอกผมเตือนเธอหลายครั้งแต่เธอก็ดื้อไม่ค่อยเชื่อฟัง แม้ตอนนี้เราจะไม่ได้เป็นแฟนกันแล้วแต่ก็อย่างที่ผมบอกว่าถึงเราจะเลิกกันไปแล้วแต่ผมยังรักต้นหลิวอยู่ดีโดยที่ผมก็ไม่รู้ว่าเธอยังรักยังรู้สึกกับผมเหมือนเดิมอยู่หรือเปล่าเพราะถ้ารักเธอคงไม่ขอเลิกกับผมง่ายๆแบบนั้น

"เดี๋ยวฉันจะไปส่งเธอที่บ้าน" ผมหันไปบอกคนข้างๆคือตอนนี้ผมคิดว่าต้นหลิวอาจจะยังไม่อยากคุยอะไรกับผมเพราะเธอเงียบ เงียบจนน่ากลัว

"ไปคอนโดก็ได้" น้ำเสียงของต้นหลิวทำไมฟังดูแปลกๆ

"ห๊ะ"

"ไปคอนโดไงไม่ได้ยินหรือไงหรือไปไม่ได้แล้วอ่อใช่สิเราไม่ได้เป็นแฟนกันแล้วนี่งั้นก็ไม่เป็นไรเจไดส่งหลิวที่บ้านนั่นแล่ะ" น้ำเสียงเหมือนงอนเหมือนไม่พอใจแต่สุดท้ายผมก็ขับรถพาเธอมาที่คอนโดของผมซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าทำไมต้นหลิวถึงเลือกที่จะให้ผมพามาที่นี่ทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอบอกเองว่าไม่อยากอยู่ที่นี่อยากกลับบ้าน

ลานจอดรถ...

"ถ้าไม่เต็มใจให้มาที่นี่ก็ไม่ต้องพามาก็ได้นะ"

"อะไรอีกล่ะ ถ้าฉันไม่เต็มใจฉันจะพามาทำไมเลิกคิดเองเออเองซักทีเหอะฉันปวดหัวกับเธอแล้วนะต้นหลิว"

"เบื่อกันแล้วใช่ไหมล่ะ เอ๊ะหรือมีใครรออยู่บนห้อง"

"อย่าเพ้อเจ้อ"

"เพ้อเจ้ออะไรหลิวพูดความจริง"

"เห้อ..ลงไปได้ละฉันง่วงอยากอาบน้ำนอน"

"แน่ใจนะว่าเต็มใจมาส่งที่นี่อ่ะ"

"เออ"

"แล้วทำไมต้องทำหน้าเหมือนไม่เต็มใจให้มาด้วยล่ะ" ต้นหลิวทำหน้ายู่กอดอกมองผมเหมือนไม่พอใจจนผมเริ่มไม่แน่ใจกับอารมณ์ของต้นหลิวตอนนี้

"เมนมาป่ะ" คือเวลาที่ต้นหลิวมีวันนั้นของเดือนเธอก็จะเป็นแบบนี้อารมณ์แปรปรวนเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายผมเอาใจไม่ถูกเลยเดี๋ยวดีเดี๋ยวโมโหเดี๋ยวงอน

"อยากพิสูจน์ไหมล่ะว่ามาหรือเปล่า"

"หา??" ผมที่กำลังงงอยู่ก็ยิ่งงงหนักเข้าไปอีกเมื่อต้นหลิวกำลังถอดชุดของเธอออกจนเหลือเพียงชั้นในจากนั้นเธอก็ขยับตัวก้าวขาข้ามมาที่เบาะผมแล้วขึ้นคร่อมทำให้ตรงนั้นของเราเสียดสีกัน

"หลิวทำอะไร" ผมถามเธอเสียงสั่นเพราะไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดจะทำอะไรกันแน่

"อยากขอโทษ"

"ขอโทษ??ขอโทษเรื่องอะไร"

"ก็..ทุกเรื่องเลย เจไดหลิวขอโทษนะที่ไม่เคยเชื่อเจได"

"........."

"เจได เจไดยังรักหลิวอยู่มั้ยคะ" น้ำเสียงออดอ้อนที่เอ่ยออกมาทำให้หัวใจของผมเริ่มหวั่นไหวทั้งที่เคยบอกกับตัวเองว่าให้ตัดใจจากต้นหลิวซะเพราะเธอคงไม่ได้รักผมแล้ว

"รักแล้วไงไม่รักแล้วไง"

"ก็ถ้าเจไดยังรักหลิวอยู่ หลิวก็จะ...." จุ๊บ จ๊วบบบ จุ๊บ จุ๊วบบบบ

"เจได เจไดจ๋า" จ๊วบ จ๊วบ

"อ่าาา หลิวหยุดก่อน" ผมบอกต้นหลิวเสียงสั่นเพราะตอนนี้เธอรุกผมหนักมากทั้งดูดทั้งกัดจนคอผมแดงไปหมดแล้ว

"เจไดไม่อยากรักหลิวเหรอคะ" คราวนี้มาพร้อมสายตาเชิญชวนแล้วแบบนี้จะให้ผมฝืนความต้องการของตัวเองได้ยังไง ผู้หญิงคนเดียวที่ทำให้ผมรู้สึกอย่างนี้ได้มีเพียงแค่ต้นหลิวคนเดียวแต่....

"ถามจริงเป็นอะไร" ผมเอามือกุมแก้มทั้งสองข้างของคนบนตักเพื่อให้ผมได้มองหน้าเธอถนัดๆ

"ไม่ได้เป็นอะไรนี่ แค่อยาก..รักกับเจไดเฉยๆ" ผมรู้สึกว่ามันไม่ค่อยปกติเท่าไหร่นะแบบนี้ดูต้นหลิวแปลกๆไปต่อให้ตอนนี้ผมอยากมากแค่ไหนก็ตามแต่ผมต้องรู้ก่อนว่าที่หลิวเป็นแบบนี้มันเกิดจากอะไร

"เมื่อกี้ตอนอยู่ในผับได้กินอะไรมั้ยพวกเครื่องดื่มพวกอาหารอ่ะ"

"ก็จิบน้ำส้มไปนิดหน่อย"

"ใครเอามาให้"

"พี่มิค"

"มิค"

"อื้ออ พี่เค้าเป็นรุ่นพี่ที่มหาลัยเป็นเจ้าของผับด้วยแล้วก็น่าจะรู้จักกับแฟนใหม่ของเจไดหลิวเจอเธอในผับได้ยินเธอถามหาพี่มิคด้วยสงสัยเป็นเพื่อนกัน" ถ้าเป็นไอ้มิคคนที่ผมเดามันก็คือแฟนเก่าของพี่มิ้นคนที่ผมเคยมีเรื่องกับมันตอนไปช่วยพี่มิ้น

"เธอสนิทกับมันหรือไงถึงไปผับมันอ่ะ"

"ไม่ได้สนิทแต่หยิมชวนมาก็เลยมา"

"เธอนี่แม่งบอกอะไรไม่เคยเชื่อไม่รู้ในน้ำส้มมันเอาอะไรใส่ไปรึเปล่า"

"ไม่หรอกมั้งหลิวจิบแค่นิดเดียวเองแล้วก็ผ่านมาตั้งเป็นชั่วโมงแล้ว"

"เธอมันโง่ยาสมัยนี้มันไม่ได้ออกฤทธิ์เร็วขนาดนั้นยาบางอย่างมันต้องใช้เวลาฉันว่าเธอโดนยาแน่ๆเลยว่ะ"

"โดนยาเหรอไม่หรอก" เสียงหลิวเริ่มไม่คงที่ตาของเธอดูเบลอๆชอบกล ผมว่าต้องใช่แน่ไอ้เหี้ยมิคมันต้องวางยาหลิวแล้วพวกเพื่อนของหลิวก็คงรู้เห็นเป็นใจ

"เจได หลิวไม่ไหวแล้วอ่ะ" หลิวมือไม้เริ่มซุกซนและกำลังแกะกระดุมเสื้อของผมออกผมถอนหายใจไปรอบบหนึ่งเพื่อสงบสติอารมณ์ตัวเองที่ตอนนี้โกรธทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวรวมถึงคนบนตักด้วยผมไม่รู้จะจัดการยังไงกับคนที่ดื้อไม่เชื่อในสิ่งที่ผมบอกเรื่องเพื่อนของเธอ

"หยุดเลยหลิว" ผมจับมือหลิวไว้ไม่ให้ทำอะไรมากกว่านี้เพราะตอนนี้เราอยู่กันที่ลานจอดรถ

"ทำไมอ่ะหรือเจไดไม่รักหลิวแล้วใช่สินะหลิวมันเป็นแค่แฟนเก่านี่ ฮึก ฮึก"พูดจบหลิวก็ขยับตัวจะลุกออกจากตักของผมทั้งน้ำตาผมรีบเอามือล็อกเอวเธอไว้อย่างไว

"ทำไมจะไม่รัก ฉันรักเธอมากหวงเธอมากเป็นห่วงเธอมากแล้วก็เสียใจมากด้วยเสียใจที่เธอบอกเลิกฉัน"

"ฮึก ฮึก หลิวขอโทษหลิวรู้แล้วว่าหลิวผิด เจไดยกโทษให้หลิวได้มั้ยคะ" ต้นหลิวอ้อนผมหนักมากผมดึงเธอเข้ามากอดแนบอกลูบหลังเพื่อให้เธอหยุดร้องไห้

"ฉันไม่ได้โกรธเธอแล้วเลิกร้องไห้นะ" ผมใช้นิ้วเกลี่ยน้ำตาของต้นหลิวอย่างช้าๆผมรู้ว่าเธอเสียใจกับสิ่งที่ตัวเธอทำลงไปแววตาของเธอบอกได้เป็นอย่างดีว่ารู้สึกผิดจริงๆ

"ไม่ร้องนะครับคนดี" จุ๊บ จุ๊บ ผมจูบซับน้ำตาให้เธออย่างแผ่วเบา

หมับ!!! เสียงกอด

"ฮืออออ เจได ฮืออออ หลิวรักเจไดนะรักที่สุดในโลกเลย ฮือออ"

"ฉันก็รักเธอที่สุดในโลกเหมือนกัน