ตอนที่ 2 ห้าล้านยูโร
1177 คำ
“ธาราคุณไม่น่าต่อต้าน นายท่าน”
บอดี้การ์ดหนุ่มเอ่ยบอกเธอ ขณะที่เดินพาเธอเดินขึ้นมาบนห้องนอน ของดาร์ซี่ ธาราเอ่ยถามเขาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
“นายของคุณเป็นซาตานเหรอ ถ้าไม่ ทำไมฉันต้องกลัวเขาด้วยละ”
“เขาชอบคุณ คุณก็น่าจะดูออก” บอดี้การ์ดคนเดิมเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม
“ฉันไม่ดูหรอก แล้วฉันไม่อยากรู้ด้วยว่าเขาชอบหรือไม่”
“นายท่านไม่เคยพาหญิงคนไหนขึ้นห้องนอน” บอดี้การ์ดเอ่ยบอกเช่นนี้ ขณะที่เขาเปิดประตูให้เธอ เธอจึงเดินเข้าไป
“ขอบคุณ” ธาราเอ่ยบอก แล้วจึงเดินเข้ามาในห้อง
“ต้องการอะไรก็บอกผม หรือเจสันก็ได้”
“คุณชื่ออะไร”
“เรียกผมว่ามาสซิโม” เขาเอ่ยบอก ธาราจึงทวนคำ
“มาสซิโม”
“ส่วนนายท่านชื่อว่า ' ดาร์ซี่ อันโตนิโอ' พวกเราเรียนนายท่านว่า 'ดาร์ซี่'”
“คุณไปเถอะ ฉันอยากพักผ่อน” เธอเอ่ยบอกจบ แล้วจึงปิดประตูลง พอเธอเปิดประตู มาสซิโมจึงหันหลังเดินกลับลงไปด้านล่าง แต่ทว่าดาร์ซี่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา ดาร์ซี่จึงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
“ธารา เธอเป็นอย่างไร”
“เธอไม่รับฟังอะไรเลย”
“พูดอะไรตอนนี้ เธอคงไม่รับฟัง”
หญิงสาวนั่งบนโซฟากว้างอย่างเหม่อลอย ตอนนี้ในหัวของเธอคิดถึงบ้าน และพ่อแม่เท่านั้น พวกเขาคงคิดว่าเธอหายไปเช่นนี้ ป่านนี้คงตามหากันให้วุ่นแน่ เธอต้องอยู่ที่นี่สองปี มันเป็นเรื่องตลกสิ้นดี คิดว่าจะกักไว้ได้ไม่มีทาง เธอคิดหาวิธีที่จะหนีออกไป แต่ก็มืดแปดด้าน บอดี้การ์ดเต็มบ้านขนาดนี้ แล้วเขาฆ่าคนได้ ถือว่าอำมหิตที่สุด เช่นนี้จะหนีไปไหนรอด อีกทั้งสมาร์ทโฟนก็โดนยึดไปอีก ตอนนี้ก็เลยตัดขาดโลกภายนอกอย่างสิ้นเชิง
ทันใดเสียงฝีเท้าดังขึ้น และตรงมาหาเธอ เธอรู้ทันทีว่าเป็นคนที่ลักพาตัว เขาก้าวเดินมาตรงหน้าของเธอแล้วเขายื่นอะไรสักอย่างให้ เขาจึงเอ่ยบอกกับเธอด้วยน้ำเสียงเรียเฉย
“ห้าล้านยูโร คงพอกับการสูญเสียอิสรภาพ ถ้าไม่พอผมจะให้อีก” เขาเอ่ยบอกจบ หญิงสาวลุกขึ้นยืนหยิบเช็กของเขา แล้วจึงฉีกเช็กฉบับนี้ต่อหน้า ของเขา เธอคิดว่าการกระทำของเขาที่เหมือนเป็นการดูถูกเธอ ทำให้เธอรู้สึกว่า ไม่ต่างกับเมียเช่า นางบำเรอ หรือโสเภณี
เมื่อเธอฉีกเช็กเสร็จแล้ว ฝ่ามือเรียวของเธอตบลงบนหน้าของเขาทันที เขาจึงเอามือลูบหน้า แล้วหญิงสาวต่อว่าเขาด้วยความโมโหเดือดดาลสุดจะทน
“ฉันไม่ใช่เมียเช่าหรือโสเภณีที่คุณจะเอาเงินมาฟาดหัว แล้วก็จบ ฉันมีศักดิ์ศรีพอ อย่าเอาเงินมาฟาดหัวฉันแบบนี้ เพราะฉันไม่ใช่เหมือนผู้หญิง คนอื่น ที่คุณคิดจะเอาเงินฟาดหัวแล้วก็จบ” หญิงสาวเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงดุดัน หมายจะก้าวเดินจากตรงนี้ไป เขาจึงดันเธอชิดผนังกำแพง ใบหน้าประชิดเธอ เพียงคืบ
“จำไว้ถ้าผมหมดความอดทนเมื่อไหร่ คุณจะเสียใจไปชั่วชีวิต” เขาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงดุดัน และทรงอำนาจ การทำเช่นนี้ทำให้เธอหวาดกลัวในใจอยู่ไม่น้อย แต่เธอกลับก็อาการหวาดกลัวนั้นไว้ ไม่ให้เขาเห็น
ดาร์ซี่จึงปล่อยมือเธอทั้งสองข้าง แล้วถอดเสื้อคลุมสีดำออกจากร่าง ทำให้เห็นร่างกายเปลือยเปล่าของเขาที่ได้สัดส่วนรูปร่างเหมือนออกกำลังกาย อย่างหนัก สีผิวของเขาออกสีแทน ประจวบเหมาะกับหุ่นที่สูงประมาณร้อยเก้าสิบ ดูแล้วเหมือนนายแบบ ทำเอาเธอแอบกลืนน้ำลาย แต่พอเขาหันมาหาเธอ เธอจึงหันหนีทันที เขาเผยยิ้มนั่งลงบนเตียง
“จะนอนกับผม หรือจะยืนตรงนั้นก็ตามใจ” เขาเอ่ยบอกจบ แล้วจึงหยิบรีโมทขึ้นมากด ทันใดนั้นไฟในห้องจึงดับทั่วทั้งห้อง เธอจึงมองเห็นแค่ความมืด เธอก้าวเดินสะเปะสะปะไปทั่วจนมาถึงเตียงนอน เธอลองคลำหาที่ที่นอน พอเธอรู้ว่าเป็นที่นอน เธอจึงนอนลงโดยทันที
เช้าวันรุ่งขึ้น เธอตื่นขึ้นมาโดยไม่มีเขาที่นอนด้านข้างเช่นเมื่อคืน เป็นคืนแรกที่เธอนอนข้างชายที่ไม่รู้จัก และไม่เคยนอนกับชายคนไหน ที่ไม่ใช่พ่อของเธอ แต่เธอกลับหลับโดยไม่รู้ตัว อีกทั้งหลับกับคนที่ไม่รู้จัก ว่าเขาเป็นใคร ชื่ออะไร
แต่เธอจำได้รางๆ ว่าเขาชื่อดาร์ซี่หรือมันเป็นนามสกุลของเขานะ
แต่สิ่งที่เธอรู้คือเขาคือมาเฟียเพียงเท่านั้น เรื่องอื่นเธอกลับไม่รู้อะไรเลย ทันใดนั้นเขาจึงเดินเข้ามา ใส่เสื้อเชิ้ตดำบางทำให้เห็นซิกแพคเป็นลอนสวยด้านใน และกางเกงสแล็คขายาวรัดรูปสีดำดูเข้ากันดี
“ไปแต่งตัว ผมจะพาไปซื้อเสื้อผ้าและของใช้จำเป็น” เขาเอ่ยบอกเช่นนี้ หญิงสาวจึงเอ่ยถามชื่อของเขา
“ตั้งแต่คุณลักพาตัวฉันมาหลายวัน ฉันยังไม่รู้จักชื่อคุณเลย”
“ผมชื่อดาร์ซี่ อันโตนิโอ เรียกผมว่าดาร์ซี่ก็ได้”
“ได้ฉันจะเรียกคุณว่าดาร์ซี่” เธอเอ่ยบอกเช่นนี้ เธอจึงเดินไปห้องน้ำกระจกใส่จนคนด้านนอกมองเห็น เธอกำลังจะถอดชุดคลุม เธอรู้สึกว่ามีสายตาของดาร์ซี่กำลังจับจ้องเรือนร่างของเธออยู่ เธอจึงหันกลับมามองด้านหลัง เป็นไปตามที่เธอคิดเขากำลังทอดสายตามองเธอด้วยสายตาอันเร่าร้อนและวาบหวาม เธอจึงเอ่ยปากไล่เขาทันที
“ออกไป” เธอเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงดุดันเช่นนี้ เขายังไม่ล้มเลิกความตั้งใจที่จะยืนดูหนังสด ที่เธอกำลังจะเล่นในห้องน้ำ
“ฉันบอกให้คุณออกไป” เธอเอ่ยบอกย้ำเตือนอีกครั้ง เขาจึงเอ่ยน้ำเสียง เร่าร้อนและแผ่วเบา
“ธารา นี่ห้องน้ำของผม และห้องนี้ก็เช่นกัน”
“ออกไปเดี๋ยวนี้” เธอเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงดุดันยื่นคำขาด เขาจึงถอยหลังหนึ่งก้าว แล้วเอ่ยบอกเธอ
“ผมให้เวลาคุณครึ่งชั่วโมง ผมจะไปรอคุณด้านล่าง อย่าเรตเวลา ผมไม่ชอบรออะไรนานๆ” เขาเอ่ยบอกจบ แล้วจึงก้าวเดินไปเปิดประตู พอเขาก้าวเปิดไป ที่ประตู เปิดออกเดินออกไป ทันใดนั้นประตูก็ปิดลงเองอัตโนมัติ หญิงสาวก้าวเดินเข้ามาในห้องน้ำอีกครั้ง ด้วยจิตใจที่ห่อเหี่ยว
ถ้าสนุกอย่างลืมเขียนเม้นท์ให้กำลังใจไรท์ ทุกคอมเม้นท์ไรท์เข้ามาอ่านก่อนเขียนตอนต่อไปทุกครั้งค่ะ ขอคนละเม้นท์เป็นกำลังใจด้วยน๊า
1 เม้น 1 กำลังใจ
- ผู้เขียน
