“ราเชนทร์ ฉันหิว…”
เสียงเล็กของมิลินดังขึ้น พร้อมกับสายตาอ้อนวอนที่ทอดมองมาราวกับลูกแมวหลงทาง ผมวางมือจากเพิงกิ่งไม้ใบหญ้าที่นำมามุงเป็นที่พักอาศัยชั่วคราวแล้วหันไปมองเธอ ก่อนจะเหลือบมองกองเปลือกมะพร้าวที่กองพะเนินอยู่ข้าง ๆ มีทั้งเปลือกที่โดนคว้านเนื้อไปจนหมด และเปลือกที่ยังมีเนื้อที่ถูกคว้านกองเอาไว้ด้านในกะลา
“หิวก็กินสิ”
ผมพยักพเยิดหน้าไปยังลูกมะพร้าวที่ถูกคว้านเนื้อเอาไว้
“ไม่เอาอะ ได้กินแต่น้ำมะพร้าวกับเนื้อแห้ง ๆ มันจะไปอิ่มท้องได้ยังไง ฉันอยากกินของจริง”
“ของจริง?”
ผมเลิกคิ้วถามเพราะแปลความหมายที่เธอต้องการจะสื่อไม่ออก แล้วไอ้มะพร้าวที่ผมอุตส่าห์ปีนป่ายไปเด็ดมันลงมาจากต้นนี่ไม่ใช่ของจริงหรือไง หรือเธอกำลังคิดว่าใครบางคนยอมลงทุนถึงขนาดเอามะพร้าวปลอมขึ้นไปแขวนไว้บนนั้น
“ใช่ ของจริง”
เธอเงยหน้าขึ้นมองผมดวงตาเป็นประกาย ก่อนจะขยับเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น
“ฉันอยากกินสเต็กปลาดอลลี่”
