เช้าวันใหม่ แสงแดดเริ่มแผดแสงจ้าปกคลุมไปทั่วผิวน้ำทะเลสีใส เสียงคลื่นขนาดใหญ่ซัดเข้าฝั่งซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเกิดฟองสีขาวกระจายตัว ผมกำลังนั่งยอง ๆ อยู่ริมชายหาด และตั้งหน้าตั้งตาใช้มีดพกที่ติดตัวมาตัดเข้ากับเถาวัลย์แห้ง ๆ ที่เก็บเอาตามชายป่าด้านหลังเกาะ ก่อนที่จะดันตัวลุกขึ้นแล้วมองสำรวจแพไม้รูปร่างแบนราบที่ใกล้จะเสร็จสมบูรณ์ เหลือเพียงแค่มัดเถาวัลย์เสริมอีกหน่อย
ที่นี่ไม่มีไม้ไผ่ ผมจึงต้องใช้ไม้ที่ลำต้นตรงมาทำเป็นแพพลาง ๆ ก่อน และที่กังวลไปมากกว่านั้น คือไม่มีเถาวัลย์ที่พอจะมัดได้แน่นหนาเท่าเชือกเลย แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ต้องลองดูกันสักตั้ง ดีกว่านั่ง ๆ นอน ๆ อยู่แบบนี้
“ทำอะไรเหรอ?”
เจ้าของเสียงงัวเงียเดินเข้ามาใกล้แผ่นหลัง ก่อนจะโน้มลงมาดูสิ่งที่ผมเพิ่งสร้างใกล้จะเสร็จ
“แพ”
ผมตอบกลับสั้น ๆ พลันใช้เถาวัลย์อีกเส้นมัดเข้ากับมุมหนึ่งของแพเพื่อเสริมความแน่นหนา
“อย่าบอกนะว่าจะให้นั่งแพนี้ข้า
