“ราเชนทร์! ดูนี่สิ”
มือเล็ก ๆ ของมิลินกำลังประคองของบางสิ่งบางอย่างเอาไว้ในมือ แต่ยังไม่ทันที่ผมจะหันกลับไปมองเธอก็ร้องลั่นพลางสะบัดมือเป็นพัลวัน
“โอ๊ยย!”
“คุณหนู!”
ผมทิ้งไม้อันใหญ่ที่อยู่ในมือแล้วตรงเข้าไปคว้าข้อมือของคนตรงหน้าขึ้นมาดูอย่างเป็นห่วง ถึงได้เห็นรอยแดงเล็ก ๆ ที่ปรากฏบนฝ่ามือขาว
“ตัวอะไร”
ผมเงยหน้าถาม เพราะเมื่อกี้มองไม่ทัน ไม่รู้ว่ามันมีพิษร้ายแรงแค่ไหน
“ปู”
เธอตอบเสียงแผ่วและเงยหน้าขึ้นมองผมตาใสแป๋ว พอรู้ว่าเป็นแค่ปู ผมถึงได้ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
“อย่าเทียวจับอะไรสุ่มสี่สุ่มห้าแบบนี้สิ”
ผมต่อว่าอย่างไม่จริงจัง พลางยกชายเสื้อขึ้นมาปัดเศษทรายออกจากอุ้งมือเล็กทั้งสองข้าง
“ดุเป็นเหมือนฉันเป็นเด็กเลยนะ”
“แล้วมันใช่ไหมล่ะ”
“ไม่ใช่”
เธอเถียงกลับแทบจะทันควัน ก่อนจะเลื่อนสายตามามองต้นแขนของผม
“แผลนายมันอักเสบหรือเปล่า แขนข้างนี้บวมขึ้นตั้งเยอะ”
ผมมองตามสายตาของเธอ
