หลังจากที่ได้รับการช่วยเหลือจากชาวประมงที่บังเอิญหลงทางเข้ามา ผมและมิลินก็ถูกพากลับเข้าฝั่งอย่างปลอดภัย ตั้งแต่ที่เราทั้งคู่ถูกไล่ล่าจนกระทั่งติดเกาะ มันช่างเป็นช่วงเวลาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกมากมาย ทั้งความสุข และความทุกข์... แต่ถึงอย่างนั้น ก็ไม่ได้เป็นสิ่งค้ำประกันว่ามันจะเป็นครั้งสุดท้ายของความทรหด เพราะตราบใดที่พวกไอ้ชนัยมันยังไม่ล้มเลิกที่จะโค่นคุณท่าน มันก็ต้องเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ซ้ำอีกแน่...
“ขี้โม้ปะเนี่ย จับปลามือเปล่านี่นะ?”
ไอ้เจย์เอ่ยเสียงดังพลางจ้องมองดูผมที่พันไปด้วยผ้าพันแผลและกำลังนั่งพิงพนักเตียงนอน โดยมีไอ้ซันนั่งอยู่เตียงอีกฝั่ง ตรงข้ามกับไอ้เจย์อีกที
“เออ ปลาตัวเท่าต้นแขน มึงมั่วแล้ว”
ไอ้ซันเสริมทัพอีกคน
“พอพูดแล้วก็หาว่าโม้ แล้วพวกมึงจะมาสืบสาวราวเรื่องหาส้นตีนอะไร”
คนอุตส่าห์เล่าให้ฟังอย่างภาคภูมิใจ ดันถูกมองว่าขี้โม้ไปเสียได้ พูดแล้วหงุดหงิด
“แล้วอยู่ในเกาะมึ
