“เอ่อ... ขอโทษครับ”
ไอ้ไททันโค้งหัวขอโทษมิลิน แล้วเตรียมจะเดินออกจากห้องไป แต่ก็ต้องชะงักเพราะมิลินร้องเรียกเอาไว้ก่อน
“ไททัน!”
คนหน้าประตูค่อย ๆ หันกลับมามองอย่างสับสน ผมเข้าใจว่ามันอึดอัดและโกรธที่ผมทำแบบนี้ แต่จะให้ผมแก้ไขยังไง ในเมื่อมันได้ถลำลึกมาไกลขนาดนี้แล้ว
“อย่าบอกพ่อนะ”
มิลินเอ่ยเสียงแผ่วเบา อีกฝ่ายจึงรีบพยักหน้ารับก่อนจะออกจากห้องไป และไม่ลืมที่จะล็อกประตูไว้ให้ผม
“พี่ว่าไททันจะบอกพ่อฉันไหม”
เธอถามเสียงตื่น แววตาเต็มไปด้วยความกังวลจนปกปิดไม่มิด
“ไม่หรอก ไอ้ไททันมันไม่ใช่คนแบบนั้นสักหน่อย”
ผมเอาหัวเป็นประกันได้ ตั้งแต่รู้จักไอ้ไททันมา มันไม่ใช่คนปากสว่าง ยิ่งเรื่องอย่างนี้ มันไม่มีทางปล่อยให้ถึงหูคุณท่านแน่ แต่ยังไงซะมันก็ต้องหาจังหวะมาต่อยผมสักหมัด โทษฐานที่ผมมันเลวและไม่ยอมยับยั้งชั่งใจ
“สบายใจเถอะน่า ผมรู้จักไอ้ไททันดี มันไม่ใช่คนแบบนั้นหรอก”
ผมยกมือขึ้นบีบแก้มมิลิ
