เขาว่ากันว่า ต่อให้เรามีโอกาสได้ใช้ชีวิตไปอีกพันปี ก็ไม่น่ายินดีเท่ากับการได้ใช้ชีวิตร่วมกับคนที่เรารักเพียงแค่วันเดียว มันคงจะเป็นเช่นนั้นจริง ๆ
ผมกำลังยืนเหม่อมองไปยังซุ้มดอกไม้ขนาดใหญ่ที่ประดับตกแต่งเต็มสนามหญ้าอย่างอลังการ รอบข้างที่เต็มไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตาที่มาร่วมเป็นสักขีพยานรักในครั้งนี้ ทั้งคนของคุณฟีนิกซ์ คนของเสี่ยทศพล และที่ขาดไม่ได้ คือคุณคชา คนที่ต้องการจะเห็นภาพงานแต่งตามคำมั่นสัญญามากที่สุด ตอนนี้เขาได้เห็นในสิ่งที่ต้องการแล้ว คงพอใจ...
“ไหวไหมไอ้เชนทร์ มึงเข้าไปพักด้านในก่อนก็ได้นะเว้ย กว่าพิธีจะเริ่ม”
ไอ้ซันเดินเข้ามากระซิบที่ข้างหูผมเสียงแผ่ว ไม่รู้ว่ามันห่วงสภาพร่างกายที่ยังไม่หายดี หรือห่วงสภาพจิตใจที่แตกสลายเป็นผุยผงกันแน่
“กูไหว อยากรู้เหมือนกันว่ามันจะเจ็บได้แค่ไหน”
“กูว่าไม่ไหวหรอก ขนาดเขายังไม่สวมแหวนมึงยังเฉาขนาดนี้”
มันว่าพลางตบไหล่ผมเบา ๆ พร้อมกับถอน
