จินถิงต้องรีบเดินตามผู้เป็นนายเข้ามาดูว่าเกิดสิ่งใดขึ้นกันแน่เหตุใดเหตุใดพระชายาจึงโวยวายถึงเพียงนั้น เมื่อทั้งองครักษ์เสิ่นกงและจินถิงเดินตามนางเข้ามาก็ต้องตกใจเช่นกันเพราะห้องส่วนตัวที่นางขอคงมิใช่แบบนี้แน่
“คุณหนู…เอ่อ พระชายาเพคะ ที่นี่เป็นห้องหนังสือครึ่งหนึ่งและห้องแต่งตัวของพระชายาใช่หรือไม่เพคะ”
“ข้าขอห้องส่วนตัว เขาไม่เข้าใจอะไรหรือว่าจงใจแกล้งข้ากันแน่!!”
“พระชายาอย่าพึ่งกริ้วเลยพ่ะย่ะค่ะ บางทีท่านอ๋องอาจจะไม่ทราบ พระองค์…”
“เสิ่นกง!! เจ้าไม่ต้องออกรับแทนเขา บัดนี้เจ้าเป็นองครักษ์ของข้ามิใช่หรือ เจ้าบอกมาว่าท่านอ๋องทำเช่นนี้ต้องการกลั่นแกล้งข้าใช่หรือไม่”
“เอ่อ…. กระหม่อมขอบังอาจทูลถาม ตอนที่พระชายาทูลขอทรงตรัสกับท่านอ๋องเช่นไรพ่ะย่ะค่ะ”
“ข้าก็ทูลขอห้องส่วนตัว…. หยางอี้เหริน!! มิน่าเล่าถึงได้ทำเช่นนี้”
นางมองไปรอบ ๆ ห้องที่มีแต่ของใช้ส่วนตัว เครื่องประดับและชุดที่ถูกสั่งตั
