ใบหน้าของเล่อชุนหลันร้อนผ่าวเมื่อเขาพูดจบแล้ว ท่านอ๋องหันมามองสบตานางใกล้ ๆ จนนางตกใจอีกครั้ง
“ข้าหิวแล้ว ไปกินข้าวกันเถอะ”
“ตะ แต่ว่า…คืนนี้”
“อ้อ จริงสิใช่แล้ว คงจัดห้องให้เจ้าไม่ทันเช่นนั้นคืนนี้ก็คงต้องอยู่ด้วยกันไปก่อนแล้วล่ะนะพระชายา อันที่จริงยังไม่พ้นสามทิวาราตรีคู่แต่งงานใหม่เช่นเราไม่ควรแยกห้องนอนกันนะ เจ้าอย่าลืมสิว่าในวังมีหูตามากมายถึงขนาดไหนหากความนี้ส่งไปยังเมืองหลวงแล้วล่ะก็ ผู้ที่เดือดร้อนจะมิใช่เพียงแค่พวกเรานะ”
นางเถียงเขาไม่ออกสักคำเพราะแม้แต่ในตำหนักทรงงานเช่นนี้ก็มีคนลอบมองพวกเขาอยู่ หูตาในวังนี้มีเยอะจริง ๆ ผิดกับเมื่อชาติก่อนที่แทบจะไม่มีผู้ใดสนใจเรื่องในวังหลังของท่านอ๋องเลย
“เช่นนั้น…หม่อมฉันกับพระองค์…”
“ใช่ ต้องอยู่ให้ครบตามธรรมเนียม อีกอย่างพวกเราต้องกลับไปเยี่ยมจวนสกุลเล่อตามธรรมเนียมหลังจากนั้นอีกเจ็ดวันด้วย ดังนั้นข้าคิดว่าเจ้าอย่าได้เสียเวลาคิดที่จะแย
