“ขอบคุณท่านหมอ ข้าจะให้คนไปส่งท่าน”
“ขอบพระทัยท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”
ท่านหมอหลวงเดินออกไปพร้อมกับเสิ่นปา ท่านอ๋องมองตามพวกเขาไปพักหนึ่งก่อนที่เสิ่นกงจะเดินมารายงานเขา
“ท่านอ๋อง พระชายาอยู่ในห้องบรรทมแล้วพ่ะย่ะค่ะ”
“อืม พวกนางพูดสิ่งใดบ้าง”
“ไม่มีพ่ะย่ะค่ะ แล้วท่านหมอหลวง…”
“ร่างกายนางไม่มีสิ่งใดผิดปกติก็เหลือแต่ความสามารถของข้าแล้ว”
“ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ แม้ว่าพระชายาในตอนนี้จะดูไม่เหมือนข่าวที่ร่ำลือกันแต่ว่า….”
“แต่หากข้าไม่มีทายาทกับบุตรเสนาบดีเล่อ ก็ยังมั่นใจไม่ได้เต็มที่ว่าจะได้รับความภักดีอย่างเต็มที่ ข้ากับนางควรจะต้องมีทายาทสืบสกุลอ๋องต่อไป อีกทั้งเรื่องราวในราชสำนักที่ยังไม่เข้าที่เข้าทาง…”
“ที่แท้ที่เขามีแผนการเช่นนี้ถึงได้มาทำดีกับข้า…. หยางอี้เหริน แท้จริงแล้วท่านก็มิได้เปลี่ยนไปเลยสักนิดยังคงเย็นชาและเห็นแก่ตัวเช่นเดิม”
เล่อชุนหลันลงมาเพื่อจะมาเอาของที่นางลืมเอาไว้แต่กลับได
