“ข้าเข้าไปเองเพคะ”
“ชุนหลันเจ้าใจเย็น ๆ ก่อน เจ้าแน่ใจได้เช่นไรว่าจะเป็นนาง ครั้งก่อนที่ข้าพบนางคือที่เมืองชุ่น ครั้งนั้นองค์รัชทายาทเป็นผู้หานางพบและตามมารักษา…ด้วยเงื่อนไขที่ว่า…”
“นางมีเงื่อนไขที่ตามท่านมาหรือเพคะ”
“ใช่ นางให้ข้าพานางมาที่เหลียงโจวเพื่อตามหาคนมิเช่นนั้นจะไม่ยอมรักษาข้า”
“แต่ทำไมตอนกลับมานางถึงได้หนีท่านเล่าเพคะ”
“นั่นเพราะว่านางได้ข่าวว่าคนที่นางตามหามิได้อยู่ที่เหลียงโจว นางกลัวว่าข้าจะหลอกนางมาเพียงเพื่อให้รักษาและจะกล่าวโทษนางเลยคิดจะหนี”
“เช่นนั้นก็อย่าช้าเลยเพคะ”
“เดี๋ยว.... ข้าจะไปกับเจ้าด้วย”
ชุนหลันที่มีท่านอ๋องจับมือและเดินเข้าไปหาสตรีตรงหน้า ตอนนี้ในใจของชุนหลันรู้สึกอบอุ่นราวกับได้นั่งอาบแสงแดดในยามเช้า นางไม่ต้องเผชิญกับทุกอย่างเพียงลำพังอีกแล้วเพราะต่อจากนี้นางจะมีท่านอ๋องเคียงข้างไปด้วยทุกหนแห่งกับนางด้วย
“แม่นาง”
“หวังเจียวเมิ่ง” หันมามองทั้งคู่
