“อะไรนะ นี่เจ้ากล้า…”
“อะแฮ่ม!! จินเซียน..”
ลี่จางหย่งหันไปปรามบุตรสาวก่อนที่นางจะควบคุมอารมณ์ไม่อยู่เพราะในวันนี้มีแขกเหรื่อมากมายอยู่ในงานเลี้ยง ลี่จางหย่งจะไม่มีวันลืมความอับอายในครั้งนี้ไปได้โดยเด็ดขาด
เสียงหัวเราะเยาะเย้ยหยันเริ่มดังขึ้นรอบด้าน เพราะความทะเยอทะยานของตัวเขาเองที่คาดหวังว่าบุตรีจะได้เข้าวังถึงกับเข้าหาพระสนมลี่จนได้ราชโองการมา
คิดไม่ถึงว่าฝ่าบาทจะออกพระราชโองการมาแต่ท่านอ๋องก็ทรงรับช่วงต่อและตลบหลังกลับทำให้เขาอับอายโดยที่แต่งตั้งเพียงตำแหน่งสนมที่ต่ำที่สุดให้ นี่ถือเป็นการตบหน้าที่แรงที่สุด วันนี้ยิ่งงานที่จวนสกุลลี่ยิ่งใหญ่และมีแขกมาร่วมงานมากเพียงใด ก็ทำให้ลี่จางหย่งอับอายมากเท่านั้น
“เจ้าสาวไปขึ้นเกี้ยวเถอะเลยฤกษ์มงคลแล้วจะไม่ดี”
“ท่านพ่อ!!”
“ไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน”
“ท่านอ๋องเล่าเจ้าคะ เหตุใดพระองค์จึงไม่มารับข้า”
“ท่านอ๋องไม่มีความจำเป็นจะต้องมารับสนม ตกลงจ
