ชุนหลันเมื่อได้ฟังยังรู้สึกขนลุกชูชันไปทั้งต้นคอ แม้ว่าในชาติก่อนท่านอ๋องจะเย็นชากับนางแต่ก็ไม่ถึงกับไม่ยอมรับและกลั่นแกล้งถึงเพียงนี้ ลี่จินเซียนยิ้มน้อย ๆ และเริ่มมีน้ำตา แต่เล่อชุนหลันเองก็มิได้พูดอะไร ท่านอ๋องทั้งปรามและข่มขู่นางมาก่อนที่จะมาที่นี่แล้วว่าอย่าใจอ่อนโดยเด็ดขาด ทุกอย่างให้เขาเป็นคนจัดการเอง
“พะ เพคะ”
สนมลี่เดินถอยออกไปและรีบไปรินน้ำชาถ้วยใหม่ที่ร้อนกว่าเดิมเดินและคุกเข่าลงและยื่นมาถวายอีกครั้ง คราวนี้นางเงยหน้าที่ปริ่มด้วยน้ำตาเพื่อเรียกร้องความเห็นใจกับคนตรงหน้าซึ่งก็นับว่าได้ผลเพราะชุนหลันหันไปจะหยิบแต่สนมลี่รีบกล่าวขึ้นมาเสียก่อน
“พระชายาเพคะ!! น้ำชานี้ข้าต้องยกให้ท่านอ๋องก่อน ของพระองค์เอาไว้ทีหลัง”
ราวกับราดน้ำมันใส่ตัวเอง เล่อชุนหลันเมื่อได้ยินเช่นนี้ก็ไร้ซึ่งความเห็นใจนางทันที แม้ว่าอยากจะช่วยแต่สนมลี่ที่โง่และยังทำตัวหยิ่งไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงอยู่ตอนนี้ก็สมควร
