“อย่านะเพคะ เมื่อครู่พระองค์พึ่งบอกหม่อมฉันว่าจะเล่าให้หม่อมฉันฟังนี่เพคะ”
“กินข้าวก่อน มีแรงแล้วค่อยคุยกันต่อ”
นางไม่เถียงเขาอีก ในตอนนี้มีหลายเรื่องที่นางกำลังนึกสงสัยอยู่เพราะนางเองก็จำได้คร่าว ๆ ว่าพูดอะไรออกไปบ้างเช่นกันแต่จับใจความไม่ได้และลืมไปจนหมดสิ้น นางกินข้าวมากกว่าที่คิดเพราะว่าไม่ได้กินอะไรมาเลยตั้งแต่ตอนเย็นของเมื่อวาน กว่าจะกินเสร็จก็เกือบหนึ่งก้านธูป
“พระองค์ทรงเล่ามาเถิดเพคะ หม่อมฉันอยากไปเยี่ยมจินถิง”
“อย่าพึ่งไปเลยนางยังต้องพักฟื้น ในอาวุธนั้นมีพิษหมอหลวงพึ่งขับพิษออกให้นาง ข้าให้เสิ่นกงไปดูแลอยู่หากว่ามีสิ่งใดเขาคงจะมารายงาน”
“เป็นเพราะข้าแท้ ๆ เลยจินถึงถึงได้บาดเจ็บ”
“ตอนนี้นางปลอดภัยแล้วเจ้าก็อย่าเอาแต่โทษตัวเอง ข้าจะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง”
เขาไม่คิดจะบอกนางว่าจินถิงถูกอาวุธตอนที่เสิ่นกงพาออกมาและไม่ได้เกี่ยวอะไรกับนางทั้งสิ้น แม้จะรู้สึกผิดที่ต้องโกหกแต่
