“อะไรนะ!! นั่นมันพวกนักฆ่าที่คอยตามฆ่าขุนนางตามใบสั่งมิใช่หรือ เป็นไปได้หรือนี่”
“ไม่เพียงเท่านั้นใต้เท้าจาง หากเมื่อวานนี้ไม่ได้พระชายาล่อพวกมันออกมาได้ทั้งหมด พวกข้าก็คงตามกวาดล้างหอไท่ฝูไม่ได้ ตอนนี้หอไท่ฝูที่ว่านั่น…จะไม่มีอีกแล้วบนแผ่นดินเหลียงโจว”
“ยอดเยี่ยมไปเลย!!”
ขุนนางหลายคนให้ความสนใจกับเรื่องนี้มากขึ้นกว่าเดิมเพราะเดิมทีพวกเขาก็เคยทราบว่ามีกลุ่มนักฆ่าต่างแคว้นที่แฝงตัวอยู่ในเหลียงโจวแต่ก็ไม่เคยรู้ว่าพวกมันอยู่ที่ใด นึกไม่ถึงว่าเพียงคืนเดียวท่านอ๋องและพระชายาจะสามารถกำจัดภัยร้ายของเหลียงโจวนี้ไปได้
“เช่นนั้นพระองค์ทรงหมายความว่า…”
“ท่านราชครู พระชายาของข้าเสี่ยงเอาชีวิตตัวเองเข้าล่อพวกนักฆ่า ท่านว่าในยามนี้ผู้ใดในเหลียงโจวจะจำใบหน้าของพระชายาข้าไม่ได้ เมื่อนางก้าวเท้าเข้าไปในหอนางโลมนั่น พวกมันก็เรียกรวมตัวกันหมายจะล้อมจับนางเพื่อเป็นตัวประกันและให้ข้ามอบตัวเพื่อสังหารตามคำ
