รอยยิ้มแห้ง ๆ บนใบหน้าของลี่จางหย่งเป็นสิ่งที่ท่านอ๋องหยางอี้เหรินพอใจที่สุดแล้วในวันนี้ เขาเบื่อกับความวุ่นวายและละโมบของขุนนางเก่าแก่ผู้นี้ของเสด็จพ่อเต็มที่แล้ว
“เฉินกงกง อ่านให้จบเถอะนี่ก็เลยเวลามามากแล้วข้ายังมีเรื่องอื่นต้องพูดอีก”
“พ่ะย่ะค่ะ”
“พระชายามีคำสั่งให้กระหม่อมนำผ้าชั้นดี นุ่นและเครื่องมือตัดเย็บไปที่ตำหนักด้านหลังและแวะเยี่ยมเยือนเหล่านู่กวนที่มีความรู้จากเมืองหลวงให้ช่วยสอนตัดเย็บที่นอนและผ้าห่มสำหรับหน้าหนาว
ส่วนหนึ่งเก็บเอาไว้ใช้กันเองในตำหนักและอีกส่วนหากทำออกมาได้มากก็นำออกไปขายเพื่อสร้างรายได้ให้กับพวกนาง อีกทั้งหางานให้พวกนางทำแก้เบื่อ สิ่งนี้ถูกใจเหล่านู่กวนและนางกำนัลเก่าแก่ยิ่งนัก”
“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้ พระชายาคิดไปถึงพวกนางที่ว่างงานและกินเบี้ยหวัดของท่านอ๋องมาหลายปี นึกไม่ถึงว่าในตอนนี้จะสามารถดึงความสามารถของพวกนางออกมาใช้ได้อย่างเต็มที่อีกทั้งพวกนางยังยิ
