“อย่าพึ่งประมาทจะดีกว่าเพคะ แม้ว่าตอนนี้เราจะเจอท่านหมอหวังแล้วแต่เรื่องการศึกที่เมืองชุ่นยังไม่เกิดขึ้น”
“ข้ารู้ว่าเจ้าคิดอะไรอยู่แต่ข้าเองก็มิได้ประมาทถึงขนาดนั้น ที่กองทัพบูรพาของเราก็มีขุนพลกล้าที่คอยเฝ้าดูอยู่หากว่ามีเรื่องที่เริ่มร้ายแรงพวกเขาจะส่งข่าวมาให้ข้าทันที”
“เช่นนั้นแล้วพิษที่ยังอยู่กับพวกเขา…”
“หากข้าถูกพิษอีกครั้ง หวังว่าเจ้าจะไม่หนีข้าไปอีกนะชุนหลัน”
“หม่อมฉันมิได้คิดเช่นนั้นแล้วเพคะ ในเมื่อทราบความจริงทุกอย่างเช่นนี้ ชาตินี้ก็ไม่มีทางหนีพระองค์ไปไหนหรอกเพคะ”
“เช่นนั้นยังมีสิ่งใดจะถามอีกหรือไม่เพราะว่าข้าจะเริ่มทนไม่ไหวแล้ว”
“ท่านพี่!!”
เขาดึงตัวนางขึ้นมาและรวบกายอุ้มพร้อมกับพาเดินไปที่เตียงด้านหลังห้องทรงงานในทันที ตอนนี้ทั้งตำหนักเหลือเพียงพวกเขาทั้งคู่และทหารองครักษ์ที่เฝ้ารักษาการณ์ด้านนอกเท่านั้น
“อี้เหริน…อ๊ะ”
“ชุนหลันคนดีของข้า เจ้าช่างยั่วยวนใจนักเห็นเจ้
