ท่านอ๋องต่อว่านางและสกุลลี่ที่พึ่งเข้ามาทักทายจนทำให้หลายคนลอบขำ ทุกคนเริ่มซุบซิบถึงความไร้กาลเทศะนี้ของลี่จินเซียนก่อนที่นางจะหันไปตอบท่านอ๋องด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง
“ขออภัยเพคะหม่อมฉันพบปัญหาระหว่างการเดินทางนิดหน่อยจึงทำให้ล่าช้าขอทรงโปรดอภัยให้ด้วยเพคะ”
“ทำไม เครื่องประดับของเจ้ามันตกตามทางหรืออย่างไร”
เสียงหัวเราะเริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อทุกคนเริ่มเห็นเครื่องแต่งกายของลี่จินเซียนที่สวมมาอย่างอลังการเป็นเพียงเรื่องตลก นางเริ่มทำสีหน้าไม่ถูกและเริ่มอับอาย
“มิได้เพคะ คือว่าระหว่างทางท่านพ่อของหม่อมฉันป่วยดังนั้นจึงได้พากลับไปส่งที่จวนและค่อยย้อนกลับมาเพคะ”
“ใต้เท้าลี่ป่วยหรอกหรือนี่ แล้วเจ้าเหตุใดจึงไม่ไปอยู่ดูแลเล่าหรือว่าตำแหน่งสตรีอันดับหนึ่งนี่สำคัญกว่าชีวิตของบิดาเจ้างั้นหรือ”
ลี่จินเซียนก้มหน้าและอับอายเป็นอย่างมาก นางไม่คิดเลยว่าท่านอ๋องจะกล้าพูดเช่นนี้ต่อหน้าผู้คนมากมาย เช่นนี
