บทที่4 "ท้าทาย"
1260 คำ
หลายนาทีต่อมา…
ฟุบ!
ร่างสูงที่เพิ่งเดินกลับมาจากห้องฝั่งตรงข้ามซึ่งก็คือห้องของพราวฟ้าผู้หญิงที่ทำให้ต้นคอของเขาแปดเปื้อนลิปสติกโง่ๆ ทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาราคาแพงอย่างแรงด้วยอารมณ์ที่ยังไม่คงที่สักเท่าไหร่ ก่อนจะยกนิ้วโป้งขึ้นมาเช็ดคราบบริเวณมุมปากล่างที่ใช้บดจูบปากของอีกฝ่ายมาด้วยท่าทีนิ่งเรียบแต่แววตากลับไม่เรียบเหมือนสีหน้าสักนิด
เพราะในสายตาเขากำลังมีภาพใบหน้าของพราวฟ้าโมโหเพราะโดนเขาจูบเมื่อกี้เล่นซ้ำไปซ้ำมาไม่หยุด จนทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา
"หึ ทีไอ้ไคมันจะจูบเธอ เธอไม่แม้แต่จะขยับหนี แต่พอเป็นฉันเธอกลับทำท่าทางรังเกียจ โคตรสองมาตรฐานชะมัด"
"กลับมาแล้วเหรอคะ เมื่อกี้พี่ไปไหนมาเหรอ เรย์ออกมาจากห้องน้ำก็ไม่เห็นพี่แล้วอะ" เรน่ารุ่นน้องปีหนึ่งจากคณะวิศวะของมาร์ตินที่เพิ่งเดินออกมาจากมุมหนึ่งของห้องนั่งลงข้างๆ พร้อมขยับกายกอดแขนคนตัวสูงอย่างออดอ้อนแต่ก็โดนสะบัดแขนออกพร้อมกับมองค้อนกลับมาที่เธอบังอาจแตะเนื้อต้องตัวเขาอย่างถือวิสาสะ ซึ่งเรื่องการถูกตัวเป็นที่รู้กันว่ามาร์ตินนั้นหวงตัวที่สุดไม่ชอบให้ใครมาเกะกะด้วย
เรน่าเธอคือสาวสวยดวงตากลมโตน่ารักแต่แอบมีบุคลิกที่เซ็กซี่ เธอมีความสนใจมาร์ตินมากและพร้อมยอมพลีกายให้เขา เธอคือหญิงสาวชั้นปีที่หนึ่งที่มีฐานะทางบ้านระดับปานกลางแต่มีความทะเยอทะยานสูง ยิ่งทราบว่าอีกฝ่ายเป็นลูกคนรวยลูกหลานคนใหญ่คนโตแถมเป็นหนุ่มหล่อหนึ่งในแก๊งหนุ่มหล่อวิศวะชั้นปีที่สามที่ได้รับฉายามาว่าเป็นเทพบุตรของคณะวิศวะด้วยแล้ว เธอก็ยิ่งชอบและสนใจเขาเป็นพิเศษ
อันที่จริง เธอสนใจทุกคนที่อยู่ในแก๊งนี้ ไม่ว่าจะเป็นคนที่ชื่อ ไคโร นักรบ หรือพระพายก็ตาม แต่คนที่เธอกำลังใช้มารยาหญิงอยู่ตอนนี้กลับโดนใจกว่า เขาหล่อแบบนิ่งๆ ดูสุขุมแต่แอบมีอะไรบางอย่างที่เธอเองก็ไม่สามารถอธิบายได้ซ่อนอยู่ ซึ่งมันเป็นจุดซ่อนเร้นที่ขยี้ใจเธอสุดๆ ไปเลย
เธอจึงเลือกเขาเพื่อมายกระดับให้กับตัวเอง
"วันนี้ฉันไม่มีอารมณ์ เธอช่วยกลับไปก่อนได้ไหม" มาร์ตินว่าเสียงแข็ง
"อีกแล้วเหรอคะ แล้ววันไหนล่ะที่พี่จะมีอารมณ์กับเรย์อะ เรย์รอมานานแล้วนะ" สาวสวยว่าพร้อมหน้ามุ่ยไม่พอใจกับสิ่งที่อีกฝ่ายตอบกลับมา
เพราะเขายังไม่มีแฟน สิ่งที่เธอต้องการก็คือทำให้เขามาเป็นของเธอ แล้วค่อยๆ ไต่ไปเรื่อยๆ จนคว้าคำว่าแฟนมาให้ได้ นี่คือแผนของเธอ
เธอรู้ว่าผู้ชายระดับมาร์ตินไม่ใช่จะจีบกันง่ายๆ ถ้าอยากได้สถานะแฟนก็คงต้องแลกด้วยร่างกายทำให้เขาติดใจก่อนเท่านั้น คำว่าแฟนถึงจะอยู่แค่เอื้อม
แต่นี้อะไรกัน เธออ่อยและทำทุกวิถีทางมาสักพักหนึ่งแล้ว มันก็ยังไม่คืบหน้าไปไหนเลย แม้แต่จูบเธอก็ไม่เคยได้รับจากคนที่นั่งหน้านิ่งเหมือนไม่พอใจใครมาแบบนี้เลยสักครั้ง
จนบางครั้งเธอเองก็เริ่มรู้สึกหงุดหงิดที่ยังเป็นแบบนี้
"ถ้าเธอไม่พอใจก็ออกไป แล้วก็ไม่ต้องกลับมายุ่งกับฉันอีก ออกไปได้แล้ว" มาร์ตินตวัดสายตามองใบหน้าเรน่านิ่ง จนเรน่าที่นั่งทำหน้ามุ่ยก่อนหน้านี้ชะงักไปครู่หนึ่งที่โดนสายตาคมดุนั่นตวัดมองแบบนั้น
และเธอก็พลาดมากที่เผลอเผยนิสัยไม่ดีของตัวเองออกไปแบบนั้น เพราะเท่าที่เธอทราบมา มาร์ตินจะไม่ชอบผู้หญิงที่ทำตัวน่ารำคาญที่สุด และเขาก็เหมือนพร้อมที่จะเขี่ยผู้หญิงแบบนั้นออกไปจากชีวิตตัวเองด้วย
"เรย์ขอโทษค่ะ ขอเรย์อยู่ต่อได้ไหมคะ สัญญาว่าจะไม่ทำแบบเมื่อกี้อีก"
"ออกไป" คำเดียวสั้นๆ แต่มวลอำนาจมหาศาลนัก จนทำให้คนที่ถูกไล่ให้ออกไปอย่างเรน่าถึงกับหน้าสั่นและเริ่มกลัวขึ้นมาจนต้องยอมทำตามคำสั่งแต่โดยดี
"…ก็ได้ค่ะ" มือเล็กรีบคว้ากระเป๋าสะพายใบเล็กของตัวเองที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาสะพายไหล่ จากนั้นก็ลุกขึ้นจากโซฟาเดินออกไปจากห้องของคนที่ไล่เธอออกไปในที่สุด
แต่ยังไม่ถึงห้านาทีที่หญิงสาวเดินออกไป จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงดังเอะอะโวยวายเกิดขึ้นหน้าห้อง ร่างสูงของมาร์ตินจึงลุกขึ้นจากโซฟาหยิบเสื้อยืดสีดำที่พาดไว้บนขอบโซฟาขึ้นมาสวมใส่ก่อนจะเดินออกไปดู
"เธอหมุนตัวยังไงของเธอถึงไม่เห็นฉันฮะ"
"แล้วเธอจะเอายังไง ฉันก็ขอโทษไปแล้วไง" พราวฟ้าว่าอย่างอารมณ์เสีย
เธอเริ่มรู้สึกโมโหผู้หญิงตรงหน้าแล้วเหมือนกันที่เรื่องมากกับไอ้แค่เรื่องที่เธอไม่ได้ตั้งใจชนอีกฝ่ายตอนเดินออกมาจากห้องของผู้ชายเฮงซวยที่จูบกับเธอเมื่อหลายนาทีที่แล้วแต่ในห้องกักขังผู้หญิงคนอื่นไว้กินรออยู่แล้ว
เหอะ จูบกับเธอแต่มีผู้หญิงอีกคนรออยู่ในห้องอยู่แล้วเนี่ยนะ โคตรบ้าชะมัด!
"มีอะไรกัน" มาร์ตินที่เพิ่งเดินออกมาดูยืนเท้าเอวถามหญิงสาวทั้งสองคนสีหน้านิ่ง
"พี่มาร์ติน" เรน่าที่ได้ยินเสียงทุ้มดังขึ้นจากทางด้านหลังจึงรีบหันขวับไปหาทันทีหวังจะออดอ้อนฟ้อง แต่ยังไม่ทันไรเธอก็ต้องหน้าเจื่อนลงเมื่อถูกคนตัวสูงด้านหลังตวัดสายตาเชิงตำหนินิ่งๆ กลับมา
"คือฉันออกมาจากห้องแต่จังหวะที่ปิดประตูเสร็จจะขยับเดินอะฉันดันไปชนเมียนายเข้า เธอเลยไม่พอใจฉัน" พร้าวฟ้าตอบสีหน้าราบเรียบแต่แอบใช้น้ำเสียงจิกกัดขณะที่สายตาก็จับจ้องไปที่ใบหน้าของคนตัวสูงอย่างมาร์ตินนิ่ง
ทำให้มาร์ตินที่รู้ตัวว่าถูกจ้องหน้าอยู่ตวัดสายตากลับไปมองที่มาของเสียงทันทีก่อนจะปฏิเสธเสียงเรียบกลับไป
"เรน่าไม่ใช่เมียฉัน"
"เอ้าไม่ใช่เมียเหรอ ฉันก็นึกว่าเมีย งั้นฉันไปก่อนละกัน ขอโทษอีกครั้งละกันนะ" ประชดประชันกับมาร์ตินเสร็จพราวฟ้าก็หันไปพูดกับเรน่าด้วยท่าทางแบบขอไปทีต่อ ก่อนจะเตรียมหมุนตัวเดินจากไป
แต่...
หมับ!
"เดี๋ยว เธออยู่ก่อน ส่วนเรน่าเธอกลับไปได้แล้ว" มือใหญ่รีบคว้าแขนเล็กของพราวฟ้าไว้ ก่อนจะหันหน้าไล่หญิงสาวที่ยืนทำหน้าไม่พอใจเพราะสายตาดันไปจับจ้องที่มือใหญ่ซึ่งกำลังจับแขนเล็กของผู้หญิงตรงหน้าเธอไว้ จนต่อมความรู้สึกอิจฉาและไม่พอใจตีขึ้นหน้าจนแดงก่ำ ขณะที่มือเล็กก็แอบกำหมัดแน่นเพื่อระบายความรู้สึกของตัวเองไปอย่างเงียบๆ ก่อนจะสะบัดหน้าเดินปึงปังจากไปในที่สุด
"ส่วนเธอมากับฉัน"
- ผู้เขียน
