หลายวันผ่านไป
ผมกำลังนั่งเป่าลูกโป่งอัดเเก๊สอยู่ในห้องพักของตัวเองคนเดียวกับเพลงฟังคลายเหงาคลอเบาๆ มาหลายชั่วโมง วันนี้เป็นวันเกิดของพี่เคนเเล้วล่ะครับ เเล้วผมก็มั่นใจมากด้วยว่าพี่เคนเองจำวันเกิดตัวเองไม่ได้
เเน่นอน ขนาดเมื่อวานผมทักเขาไปถามในไลน์ว่ามีอะไรพิเศษบ้างไหมพรุ่งนี้เจ้าตัวยังตอบไม่รู้เลยครับ
เรื่องไลน์ผมปลดบล็อคเขาเเล้วล่ะ เวลาคับขันผมจะได้ไม่พลาดเหมือนคราวที่เเล้วอีก อ้อ! มีอีกเรื่องที่ผมพึ่งรู้นั่นก็คือพี่เคนเขาโดนไอ้พลูวางยาพิษ ในวันที่ผมตื่นขึ้นมาเห็นเขาเเต่งตัวชุดของโรงพยาบาลคือวันที่เขาต้องออกจากโรงพยาบาลเเต่เขาเลือกที่จะอยู่เป็นเพื่อนผม
อั่งเปาคนนี้มันฉลาดน้อยเเล้วก็คงจะเห็นเเก่ตัวมากเกินไปหน่อยถึงไม่ยอมเปิดปากถามคนอื่นเลยว่าไปเจอะเจออะไรมาบ้าง หรือบางครั้งสมองผมมันก็เออเร่อหนักจำอะไรไม่ค่อยได้
พี่เคนบอกว่าพี่หมอกเป็นคนพาผมมาส่งที่โรงพยาบาล ส่วนพี่โฮมเป็นคนไปเจอพี่เคน
