วันต่อมา..
ผมเดินผ่านหน้าร้านเค้กรอบที่เเปดได้เลยล่ะมั้ง เหตุผลอย่างเเรกเลยคือผมไม่รู้ว่าจะซื้ออะไรให้เขาดี อย่างที่สองคือผมต้องถามงบตัวเองก่อน -*-
ที่จริงผมอยากจะซื้อรองเท้าให้เขาใหม่ เห็นเจ้าตัวบอกว่ารองเท้านักศึกษาที่ใส่ทุกวันนี้มันเริ่มสึกหรอเเล้ว เเต่กว่าผมจะนั่งรถไปถึงห้างเเล้วกลับมา ผมกลัวว่าจะจัดห้องรอเขาไม่ทัน
วันนี้เลิกเรียนก็ช้าเเล้วขืนทำอะไรช้าไปมากกว่านี้ ผมก็อดเซอร์ไพรส์เขาพอดี
"เอ่อ..ขอเป็นเค้กก้อนนี้ครับ"ผมเดินเข้าไปสั่งพนักงานด้วยอาการเกร็งเล็กน้อย ก่อนจะชี้ไปที่เค้กช็อกโลเเลตถูกตกเเต่งออกมาสวยงาม
"เอ่อ..ช่วยเขียนหน้าเค้กให้ด้วยนะคะ"ผมว่า
"ได้ค่ะ เขียนคำว่าอะไรดีคะ.."
"นี่ครับ"
ผมยื่นกระดาษโพสอิทให้พนักงานไป เเล้วเเอบอมยิ้มคนเดียว บางทีผมก็เเอบคิดนะว่าตัวเองเป็นบ้าหรือเปล่า เเต่ก็เอาเถอะความสุขของผมนี่เนอะ ถ้าพี่เคนเขาได้อ่านมันบางทีเขาอาจจะมีความสุขมากกว่าผมก็ได้
