“ฉันก็ขอฝากลูกสาวฉันด้วยนะ” นางอนงค์ก็สำทับเช่นกัน
“ครับ แล้วนี่เป็นสินสอดเล็กน้อยๆ ครับ ช่วยรับไว้ตามธรรมเนียมด้วยนะครับ” ดลธีหยิบซองสีน้ำตาลที่ชายหนุ่มแอบถือเข้ามาด้วย แต่ทุกคนที่อยู่ในนี้ไม่ทันได้สังเกต
“ไม่ต้องหรอก เราไม่ต้องการอะไร เราขอแค่ลูกสาวของเรามีความสุขก็พอ” นายรวยรีบปฏิเสธ ถึงเขาจะจน เขาก็ไม่ได้โลภหรืออยากได้เงินจากลูกเขยของเขา
“รับไว้เถอะนะครับ ถือว่านี่เป็นเงินสินสอด คุณพ่อคุณแม่ควรได้รับมันนะครับ” ดลธีกล่าวด้วยความมุ่งมั่น ทำให้นายรวยต้องรับไปอย่างเสียไม่ได้ ซึ่งเงินที่อยู่ในนั้นมันมีมากถึงเจ็ดหลัก เมื่อนายรวยเปิดดูเขายิ่งอยากเอาคืนให้ชายหนุ่ม เขาจึงหยิบมันให้เป็นเงินขวัญถุงสำหรับทั้งคู่ในการใช้ชีวิตคู่ แต่ดลธีไม่ยอมรับแต่อย่างใด เขาให้พวกท่านไว้ใช้และซื้อในสิ่งที่พวกท่านอยากได้ ส่วนเขามีมากพอแล้ว นายรวยจึงส่งซองเงินให้นางอนงค์ผู้เป็นภรรยารับไปเก็บไว้ แม้ว่าจะไม่สบายใจท
