หนึ่งเดือนต่อมา....
"ฝัน...เธอหลับนานเกินไปแล้วนะเมื่อไหร่จะตื่นขึ้นมาซักทีหื้มมม" เขานั่งมองหน้าคนที่ยังหลับไม่ยอมตื่นมานานนับหลายเดือน ห้าเดือนเต็มๆ ที่เขาไม่ได้ยินเสียงของเธอไม่ได้พาเธอนั่งรถไปไหนมาไหนด้วยกัน อยากจะบอกว่าทุกวันนี้เขาไม่กล้าที่จะใช้รถคันเดิมคันที่เธอเคยนั่งไปกับเขาไม่ว่าจะไปเรียนไปเที่ยวไปซื้อของ มันรู้สึกเหงาอย่างบอกไม่ถูกเมื่อต้องขับไปเพียงลำพังไร้เสียงพูดคุยของคนข้างๆ มันเหงาจับใจเหงาเหี้ยๆ เหงาจนเขากลัวกลัวว่ามันจะเป็นแบบนี้ตลอดไป
"ตื่นมาฟังคำขอโทษของฉันเถอะนะ ตื่นขึ้นมาซักทีเถอะฉันขอร้องล่ะพาฝัน ฮึก ฮึก เธอรู้ไหมว่าฉันคิดถึงเธอคิดถึงเสียงหัวเราะ คิดถึงรอยยิ้มของเธอ คิดถึงสุดๆ เลยว่ะ ฮึก ฮึก ฮึก ฮือออ ฝันเมื่อไหร่เธอจะตื่นฉันโคตรคิดถึงเธอเลยจริงๆ " เขาฟุบหน้าร้องไห้ข้างเตียงอย่างสุดกลั้น เขาเจ็บจนไม่รู้จะเจ็บยังไงแล้วตอนนี้ตลอดเวลาห้าเดือนที่ผ่านมาทุกครั้งที่มองหน้
