เขาให้เธอขึ้นขี่หลังเพื่อกลับมายังบ้านพักเราต่างคนต่างเงียบไม่มีใครพูดอะไร พาฝันเอามือมาโอบรอบคอและเอาคางมาเกยไว้ที่ไหล่ของเขา สักพักเสียงลมหายใจของเธอที่ดังแผ่วเบาอย่างสม่ำเสมอทำให้เขาคิดว่าเธอหลับไปแล้ว
"ฝัน" เขาลองเรียกชื่อเธอ
"หื้มมม"
"ง่วงเหรอ"
"อื้มมมม"
"หลับไปตั้งนานยังง่วงอยู่อีกเหรอ"
"แล้วถ้าพี่หลับไปอีกแล้วไม่ตื่นขึ้นมาน่านจะทำยังไง"
"ฉันก็จะรอให้เธอตื่นเหมือนที่รอมาตลอดห้าเดือน"
"ฮึก ฮึก ฮึก"
"ฝัน ร้องไห้ทำไม"
"พี่....พี่ไม่อยากตื่นขึ้นมาหรอก ฮึก ฮึก"
"ทำไมพูดแบบนั้น"
"พี่กลัว"
"กลัวอะไร"
"กลัวว่าน่านจะ...จะเป็นเหมือนวันนั้น ฮึก ฮึก วันนั้นน่านไล่พี่ แล้ว ฮึก ฮึก แล้วไปกับผู้หญิงคนอื่น ฮือออ ฮือออ"
เขาพูดอะไรไม่ออกเมื่อได้ยินคำพูดของพาฝัน น้ำตาของพาฝันเปียกชื้นตรงไหล่ของเขาทำให้เขารู้ว่าตอนนี้เธอร้องไห้ออกมาอย่างหนักสาเหตุมาจากเขาอีกแล้ว
"ฝัน เธออย่าร้องไห้ได้ไหม
