บทที่3.3
944 คำ
มัทนาลัยคิดกลับไปกลับมาอย่างสับสน และมันบ้ามากที่ตอนนี้เธอกลับรู้สึกอุ่นใจที่มีเขาอยู่ใกล้ๆ ซ้ำยังพูดคุยกับเขาอย่างสนิทสนมราวกับว่ารู้จักกันมานาน เธอยังนึกไม่ออกเลยหากคืนนี้เธอไม่บังเอิญพาเขามานอนค้างที่บ้าน เธอกับกชกรจะพาคาร์ลอสไปโรงพยาบาลได้อย่างไร ครั้นจะโทร.ขอความช่วยเหลือจากเจฟฟี่ บ้านของอีกฝ่ายก็อยู่ห่างออกไปตั้งหลายไมล์ ไหนเรื่องที่เขาช่วยเธอที่ร้าน และเรื่องล่าสุดที่เขาช่วยออกค่ารักษาพยาบาลของคาร์ลอส ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงแค่การให้หยิบยืมก่อนก็ตาม นั่นก็ถือว่าเขามีน้ำใจมากพออยู่แล้ว
เธอไว้ใจเขาได้ใช่ไหม
พอคิดแบบนั้น หญิงสาวก็เผลอหันไปมองใบหน้าหล่อเหลาอย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่มันน่าอายก็ตรงที่เขาหันมามองเธออยู่ก่อนแล้ว มุมปากหยักยังคงยกยิ้ม
“มองผมทำไม”
แดเนียลถามก่อนจะดึงสายตากลับไปที่ถนนเบื้องหน้า เรียวปากนุ่มเม้มเข้าหากันแน่น เพราะน้ำเสียงที่อีกฝ่ายใช้คล้ายต้องการล้อเลียน มัทนาลัยขึงตาโตใส่ ก่อนจะเปิดปากตอบกลับคนที่สูงกว่า
“คุณต่างหากที่มองฉันก่อน”
“อืม ใช่ ผมมองคุณก่อน”
แดเนียลยอมรับง่ายๆ และนั่นทำให้มัทนาลัยรู้สึกว่าเธอกำลังพ่ายแพ้ตั้งแต่ยังไม่ทันได้เริ่มต่อสู้ หากเปรียบเป็นกีฬายูโดแล้วละกัน เธอคงถูกเขาจับทุ่มตั้งแต่ทำความเคารพซึ่งกันและกันเสร็จ
คนบ้า
เขาควรจะปฏิเสธสิ ไม่ใช่ยอมรับง่ายๆ แบบนั้น เมื่อเห็นว่ายกนี้เธอคงแพ้อย่างราบคาบ มัทนาลัยจึงเลือกที่จะตัดจบไปเสียดื้อๆ
“ขับรถไปเลยค่ะ ฉันไม่อยากคุยกับคุณแล้ว”
เมื่อรถจอดสนิท แดเนียลกับมัทนาลัยต่างพากันลงมาจากรถ ตอนนี้เป็นเวลาตีสองกว่า และพรุ่งนี้มัทนาลัยก็ต้องเปิดร้าน หญิงสาวรู้สึกง่วงงุนจนต้องสะบัดศีรษะแรงๆ ระหว่างที่รอแดเนียลเดินเข้าบ้านพร้อมกัน แดเนียลส่งหญิงสาวที่ห้อง แต่ก่อนที่เขาจะขยับเท้าไปที่ห้องพัก มัทนาลัยก็รั้งเขาไว้
“เดี๋ยวก่อนค่ะ”
“ครับ”
“พรุ่งนี้คุณจะไปกี่โมงคะ ฉันจะได้เตรียมอาหารไว้ให้”
มัทนาลัยเข้าใจว่าแดเนียลคงไปท่องเที่ยวต่อตามแพลนเดิม และตอนนี้เธอก็รู้สึกแปลกๆ เมื่อคิดว่าพรุ่งนี้เขาก็จะไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว แต่เธอก็แน่ใจว่าเขาจะต้องกลับมา นั่นเพราะเธอกลายเป็นลูกหนี้เขาแล้วในตอนนี้ แต่อาจจะมาวันที่เขาจะเดินทางกลับ และตอนนั้นเธอค่อยตกลงกับเขาเรื่องการผ่อนจ่ายเงินค่ารักษาพยาบาลของคาร์ลอสอีกทีก็แล้วกัน
“คุณไล่ผมเหรอ”
แดเนียลยกคิ้วข้างหนึ่งขึ้นถาม น้ำเสียงของเขาไม่ได้บ่งบอกว่ากำลังหงุดหงิดหรือขุ่นเคือง แต่ติดไปทางหยอกเย้าเสียมากกว่า
“ไม่ใช่แบบนั้นหรอกค่ะ คุณเดินทางมาเที่ยวไม่ใช่เหรอคะ และพรุ่งนี้คุณต้องไปเที่ยวตามแพลนของคุณ ฉันเข้าใจถูกไหม”
“ผมเปลี่ยนใจแล้ว”
“...”
“คุณกำลังอยู่ในสถานการณ์ลำบาก”
“...”
“จะให้ผมทิ้งคุณไปได้ยังไง”
นัยน์ตาสีดำสนิทจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโตที่กำลังไหวระริกอย่างไม่หลบสายตา เพื่อให้อีกฝ่ายได้รู้ว่าเขาจริงจังในเรื่องที่พูดออกไป
“แต่เราเพิ่งจะรู้จักกันเองนะคะ คุณไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนั้นก็ได้ แค่คุณช่วยออกค่ารักษาให้ลุงคาร์ลอสก่อน ฉันก็เกรงใจจะแย่อยู่แล้ว”
“มันไม่สำคัญหรอกว่าเราจะรู้จักกันมานานหรือไม่ แค่อยากให้คุณรู้ไว้ว่าตอนนี้ผมเต็มใจจะช่วยคุณจริงๆ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม”
“แต่ว่า…”
มัทนาลัยพยายามจะค้าน แต่แดเนียลไม่ยอมให้หญิงสาวได้ทำแบบนั้น
“ผมว่าคุณควรไปพักผ่อน พรุ่งนี้ก็ต้องเปิดร้านไม่ใช่เหรอ”
ท่าทีคล้ายลังเลของมัทนาลัยและไม่ยอมเข้าห้องอย่างที่เขาบอกทำให้แดเนียลต้องเอ่ยออกมาอีกประโยค
“หรือว่ารอจูบราตรีสวัสดิ์จากผมก่อน ถ้างั้นได้ เดี๋ยวผมจัดให้”
“ใครอยากได้จูบจากคุณกันเล่า คนหลงตัวเอง”
มัทนาลัยย่นจมูกใส่แดเนียล ก่อนจะรีบก้าวห้องแล้วปิดประตูใส่หน้าอีกฝ่าย จริงๆ แล้วเธอควรจะรู้สึกขุ่นเคืองที่ชายหนุ่มพูดจาแบบนั้น แต่น่าแปลกที่หัวใจของเธอกลับเต้นแรง และรู้สึกหมั่นไส้มากกว่าจะขุ่นเคือง
แดเนียลยิ้มกว้างใส่บานประตูที่ปิดสนิทไปแล้ว เขาอยู่ตรงนั้นอีกพักหนึ่ง ก่อนจะเดินไปที่ห้องพักด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม
เมื่อเข้ามาในห้อง ร่างสูงก็ทิ้งตัวลงนั่งที่ปลายเตียง ใบหน้าหล่อเหลายังคงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แน่นอนว่าสิ่งที่เขาทำไปทั้งหมดเขาหวังผล แต่ไม่ใช่เพียงแค่การครอบครองร่างกายของเธอเหมือนอย่างที่ตั้งใจเอาไว้ในตอนแรก ที่เขาต้องการในตอนนี้คือหัวใจของเธอ และเขาก็เชื่อว่าต้องทำมันสำเร็จ จากนั้นค่อยจัดการแก้ปัญหาที่เขาสร้างเอาไว้ในตอนแรก
แม้ว่าปัญหาที่เขาก่อเอาไว้จะทำให้เขาหวั่นใจอยู่ไม่น้อยก็ตาม
- ผู้เขียน
