บทที่ 3.2
1186 คำ
แดเนียลบอกกับนายแพทย์คนดังกล่าว มัทนาลัยกับกชกรหันมามองแดเนียลอย่างตื่นตระหนกระคนเกรงใจ แต่แดเนียลไม่เปิดโอกาสให้ทั้งคู่ได้ปฏิเสธ
“ผมต้องไปติดต่อเรื่องค่าใช้จ่ายที่แผนกการเงินใช่ไหมครับ”
“ใช่ค่ะ คุณเดินตรงไปทางนั้นนะคะแล้วเลี้ยวซ้าย จะเจอแผนกการเงินอยู่ทางซ้ายมือค่ะ” พยาบาลเป็นคนให้ข้อมูล
“ครับ” แดเนียลพยักหน้ารับคำ ก่อนที่เขาจะหันไปบอกมัทนาลัย “คุณรออยู่ตรงนี้ก่อนก็แล้วกัน เดี๋ยวผมมา”
“แต่ว่า…”
มัทนาลัยจะค้านเพราะเกรงใจ แต่แน่นอนว่าแดเนียลไม่ยอมให้หญิงสาวได้ทำแบบนั้น
“ผมไม่คิดจะซื้อใจคุณด้วยเงินหรอกนะ ถือเสียว่าผมให้คุณยืม มีเมื่อไรก็ค่อยคืนก็แล้วกัน”
แม้ไม่คิดจะเอาเงินคืน แต่แดเนียลเลือกที่จะพูดออกไปแบบนั้น กล่าวจบชายหนุ่มก็เดินจากไป ไม่รอให้หญิงสาวได้ตอบรับหรือปฏิเสธ มัทนาลัยหันมามองกชกรที่แววตาเต็มไปด้วยความหวังเมื่อแดเนียลอาสาจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายให้ก่อน หญิงสาวมีกชกรเป็นญาติเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ จำต้องกลืนคำปฏิเสธลงคอไปอย่างเลี่ยงไม่ได้
‘ค่อยหาเงินคืนเขาทีหลังก็แล้วกัน’
คาร์ลอสถูกเคลื่อนย้ายออกจากห้องฉุกเฉินเพื่อไปพักฟื้นที่หอผู้ป่วย กชกร มัทนาลัยและแดเนียลเดินตาม
พนักงานเปลที่เข็นคาร์ลอสมายังหอผู้ป่วย พยาบาลประจำหอผู้ป่วยซักถามข้อมูลของคาร์ลอสเพิ่มเติมจากกชกร ก่อนจะบอกให้ทั้งหมดกลับไปพักผ่อนก่อน แล้วเข้าเยี่ยมผู้ป่วยตามเวลาที่อนุญาตให้เยี่ยมไข้ได้ในช่วงเช้า เพราะไม่อนุญาตให้นอนเฝ้าได้
“วิวพาคุณเดวิดกลับไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวป้าจะอยู่เฝ้าคาร์ลอสที่นี่”
ถึงแม้จะไม่ได้รับอนุญาตให้เฝ้าไข้ได้ เพราะอาการของคาร์ลอสยังคงต้องสังเกตอาการอย่างใกล้ชิดจึงต้องนอนห้องรวม หากเป็นห้องพิเศษจึงจะอนุญาตให้นอนเฝ้าได้ แต่กชกรก็ไม่อยากกลับบ้านตอนนี้ เพราะเป็นห่วงคาร์ลอส จึงตั้งใจจะนั่งรอที่ม้านั่งสำหรับญาติ พอรุ่งเช้าจะได้เข้าไปเยี่ยมคาร์ลอสได้ทันที
“ป้ากลับไปพักผ่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวหนูเฝ้าลุงคาร์ลอสให้เอง”
“ถึงให้ป้ากลับบ้านไปป้าก็คงนอนไม่หลับ วิวพาคุณเดวิดเขาไปพักเถอะ” กชกรบอกมัทนาลัย ก่อนจะหันไปพูดกับแดเนียล “ขอบคุณมากนะคะคุณเดวิด หากไม่ได้คุณพวกเราคงแย่”
“ไม่เป็นไรครับ ผมยินดี”
แดเนียลเพิ่งรู้ตอนนี้เองว่าตนเองกำลังสร้างปัญหาครั้งใหญ่ เพราะไม่ใช่แค่มัทนาลัยเท่านั้นที่เข้าใจว่าเขาชื่อเดวิด แต่บงกชก็ด้วย หากเขาบอกความจริงออกไปตอนนี้ มัทนาลัยคงเค้นถามแน่ว่าทำไมเขาถึงต้องทำแบบนั้น
‘เพราะทีแรกผมไม่ได้คิดที่จะจริงจังกับคุณ เลยตั้งใจจะโยนปัญหาให้พี่ชายฝาแฝดของผม’
หากเขาบอกออกไปแบบนั้นหญิงสาวต้องไม่ให้อภัยเขาแน่ ซ้ำเรื่องที่เขาปล้นจูบหญิงสาวก็ยังไม่หายขุ่นเคือง เขาควรต้องรอเวลาอีกนิด อย่างน้อยๆ ก็ต้องทำให้เธอรู้สึกดีกับเขาก่อน แล้วค่อยบอกความจริงกับเธอทีหลังก็แล้วกัน
“ฝากวิวด้วยนะจ๊ะ” กชกรบอก
“ครับ”
แดเนียลรับคำพลางกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคออย่างยากลำบาก แม้จะรู้สึกผิดในเรื่องที่ทำลงไปอยู่มาก แต่ตอนนี้ชายหนุ่มไม่มีทางเลือก ที่ทำได้ในตอนนี้ก็คือสวมบทบาทเป็นพี่ชายของตัวเองไปก่อน จนกว่าจะสบโอกาสเหมาะในการพูดความจริงทั้งหมดออกไป
“คุณจะหลับก่อนก็ได้นะ ไว้ถึงบ้านแล้วผมจะปลุกเอง”
แดเนียลหันไปบอกมัทนาลัยตอนที่นั่งรถออกมาด้วยกัน ทั้งคู่สบตากันแว่บหนึ่ง ก่อนแดเนียลจะดึงสายตากลับมาที่ถนนเบื้องหน้า มัทนาลัยเองก็เช่นกัน
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันช่วยคุณมองทางดีกว่า”
“ไม่ใช่ว่ากลัวผมพาออกนอกเส้นทางหรอกเหรอ”
“ฉันไม่กลัวหรอกค่ะ นี่ถิ่นฉัน แล้วอีกอย่างฉันก็เป็นนักกีฬายูโดสายดำของมหาวิทยาลัย เพราะฉะนั้น ถ้าคุณคิดไม่ซื่ออีกละก็ ฉันจะทุ่มคุณให้หลังหักเลยคอยดู อันที่จริงฉันน่าจะจับคุณทุ่มตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว”
“ตอนที่ผมจูบคุณน่ะเหรอ”
“นี่คุณ”
มัทนาลัยหันไปมองอีกฝ่ายตาเขียวปั๊ด เป็นเพราะตอนนั้นเธอไม่ทันได้ระวังตัว จึงถูกเขาจู่โจมได้อย่างง่ายดาย และมันจะไม่มีทางเกิดขึ้นได้อีกแน่นอนเธอสาบานได้ ทว่าแทนที่เขาจะสลดเมื่อถูกเธอมองด้วยสายตาไม่พอใจ แต่คนสูงกว่ากลับกลั้วหัวเราะในลำคอ ไม่ได้มีทีท่าสลดลงเลยแม้แต่น้อย แต่น่าแปลกที่เธอไม่ได้รู้สึกโกรธเขาอย่างจริงจัง กลับรู้สึกหมั่นไส้อีกฝ่ายเสียมากกว่า
“จะทุ่มผมให้หลังหักคงยากหน่อยนะ”
“...”
“เพราะผมเองก็เป็นนักกีฬายูโดสายดำของมหาวิทยาลัยเหมือนกัน”
มัทนาลัยมองค้อนใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังยกยิ้มมุมปาก แดเนียลหันมามองเธอ ซ้ำยังยกคิ้วข้างหนึ่งขึ้นสูงคล้ายต้องการท้าทาย ก่อนจะดึงสายตากลับไปที่ถนนเบื้องหน้า แม้จะถูกหญิงสาวขึงตาโตใส่ แต่แดเนียลกลับรู้สึกดีอย่างน่าประหลาด นอกจากมารดาของเขาแล้ว เขาไม่เคยคุยกับผู้หญิงคนไหนแล้วรู้สึกดีขนาดนี้มาก่อน แม้ว่าเพิ่งจะรู้จักหญิงสาวไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยด้วยซ้ำ
เขาคงชอบเธอจริงๆ เข้าแล้วกระมัง
แดเนียลคิดแบบนั้นแล้วเผยรอยยิ้มออกมา และรอยยิ้มของเขาทำให้มัทนาลัยที่ยังคงจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าหล่อเหลารู้สึกหวาดระแวง
“ยิ้มทำไมคะ”
“ผมยิ้มเหรอครับ ก็ไม่นี่”
แดเนียลแสร้งตีหน้าขรึม แล้วเก็บรอยยิ้มอย่างแนบเนียน แต่แววตาฉายชัดว่ากำลังขบขัน เป็นอีกครั้งที่มัทนาลัยมองเขาด้วยสายตาเขียวขุ่น และคราวนี้หญิงสาวก็คร้านจะต่อปากต่อคำกับเขาอีกแล้ว จึงเลือกมองถนนเบื้องหน้าแทน
แดเนียลไม่ได้พูดจากวนใจเธออีก มัทนาลัยจึงมีเวลาใช้ความคิดกับเรื่องที่เกิดขึ้น มันน่าแปลกมากที่เธอไว้ใจเขาพอๆ กับที่เริ่มไม่ไว้ใจเขานั่นแหละ เธอให้คำตอบกับตัวเองไม่ได้ว่ารู้สึกแบบไหนมากกว่ากัน นั่นเป็นเพราะเธอเพิ่งจะรู้จักเขาได้ไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยด้วยซ้ำ และที่สำคัญเขาปล้นจูบแรกของเธอไปอย่างหน้าด้านๆ
เธอควรจะไว้ใจเขาหรือไม่ควรไว้ใจเขาดี
- ผู้เขียน
