บทที่ 2.2
1044 คำ
“ดีจังเลยค่ะ”
“ว่าแต่ทำไมคุณถึงได้มาอยู่ที่นี่ล่ะครับ”
“พอดีคุณพ่อกับคุณแม่ฉันเสียไปตอนอายุสิบห้า ป้าเลยไปรับฉันมาอยู่ด้วยค่ะ”
“เสียใจด้วยนะครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ เรื่องมันผ่านมาหลายปีแล้ว ตอนนี้ฉันโอเคแล้วละค่ะ ว่าแต่คุณอยู่อเมริกามาตั้งแต่เกิดเลยหรือเปล่าคะ”
“ใช่ครับ ผมอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เกิด”
“แต่คุณพูดภาษาไทยได้ชัดมากเลยนะคะ”
“คุณแม่สอนน่ะครับ”
แดเนียลยิ้มบางๆ ตอนที่กล่าวถึงมารดา มารดาของชายหนุ่มเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ใบหน้าเกลี้ยงเกลา มีดวงตาสีดำสนิท ซึ่งตัวเขาเองมีดวงตาสีเดียวกับมารดา ท่านเป็นผู้หญิงที่เรียบร้อยอ่อนหวาน ทว่ามีจิตใจเด็ดเดี่ยว แต่น่าเสียดายที่ท่านอายุสั้นไปเสียหน่อย
“ฉันเดาว่าคุณแม่ของคุณต้องเป็นผู้หญิงที่น่ารักมาก ๆ เลยใช่ไหมคะ”
“ใช่ครับ ท่านน่ารักมาก ว่าแต่คุณทราบได้ยังไง”
“ฉันก็แค่เดาน่ะค่ะ ฉันเห็นคุณยิ้มตอนที่พูดถึงท่าน”
แดเนียลทำเพียงยิ้มรับ จากนั้นทั้งคู่ต่างก็ทอดสายตามองดวงดาวบนท้องฟ้า ที่กำลังเปล่งแสงระยิบระยับแข่งกับแสงนวลผ่องของดวงจันทร์ ซึ่งแน่นอนว่าดวงดาวเหล่านั้นไม่อาจให้แสงสว่างสู้แสงจากดวงจันทร์ได้ แต่ทว่าช่วยเติมเต็มให้ท้องฟ้าในยามค่ำคืนดูไม่มืดครึ้มจนเกินไปนัก
ผ่านไปราวๆ เกือบชั่วโมง มัทนาลัยก็หาวหวอด แดเนียลที่ลอบมองหญิงสาวอยู่ก่อนแล้วยิ้มอย่างเอ็นดู ก่อนริมฝีปากหยักสวยจะขยับบอก
“ไปนอนกันดีกว่าครับ ดูเหมือนว่าคุณจะง่วงแล้ว”
“ค่ะ”
มัทนาลัยรับคำอย่างเก้อเขิน แก้มทั้งสองข้างของหญิงสาวขึ้นสีแดงจาง ก่อนจะเป็นฝ่ายขยับตัวลุกขึ้นก่อน จากนั้นแดเนียลจึงลุกตาม แต่เพราะเท้าเล็กที่ขยับอย่างรวดเร็วและไม่ทันได้ระวัง นั่นเป็นเหตุให้หญิงสาวเกือบล้มคะมำ ดีที่แดเนียลไวกว่า เขาคว้าร่างเล็กเอาไว้ได้ทัน แต่ต้องแลกกับการที่ร่างสูงใหญ่ล้มตึงลงบนพื้นดินแข็งๆ แทน โดยร่างเล็กของหญิงสาวทาบทับอยู่บนตัวชายหนุ่ม มัทนาลัยร้องเสียงหลง
“ว้ายยย”
ดวงตาคู่สวยเบิกกว้าง ร่างเล็กรีบขยับตัวลุกจากร่างสูงใหญ่ คิ้วหนาที่พาดเหนือดวงตาเรียวรีที่ขยับเข้าหากัน นั่นทำให้หญิงสาวทราบว่าอีกฝ่ายคงเจ็บตัวไม่น้อย
“ขอโทษนะคะ เป็นเพราะฉันไม่ทันระวัง”
มัทนาลัยบอกด้วยสีหน้าจืดเจื่อน ร่างบอบบางรีบเข้าไปช่วยพยุงคนสูงกว่าให้ขยับลุกขึ้นยืน พลางช่วยปัดเศษดินเศษหญ้าออกจากตัวของอีกฝ่ายอย่างร้อนรน
“เจ็บมากไหมคะ”
มัทนาลัยถามอย่างกังวล ดวงตาคู่สวยเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด มือเล็กยังคงช่วยปัดป่ายเศษดินเศษหญ้าออกจากตัวแดเนียลอย่างตั้งอกตั้งใจ นั่นเป็นเหตุให้ชายหนุ่มต้องคว้าข้อมือข้างหนึ่งของหญิงสาวเอาไว้อย่างถือวิสาสะ เพื่อให้หญิงสาวหยุดสิ่งที่กำลังทำ
“วิว ผมไม่เป็นไร”
เสียงทุ้มที่บอกอย่างอาทรบวกความร้อนที่เกิดขึ้นบริเวณข้อมือจากการที่ถูกคนสูงกว่ายึดครองเอาไว้ ทำให้ร่างกายของมัทนาลัยชะงักค้าง ทั้งคู่สบตากัน นัยน์ตาสีดำสนิทฉายแววบางอย่างที่ทำให้หญิงสาวรู้สึกขัดเขินอย่างหนัก และมันก็ส่งผลให้กล้ามเนื้อในอกข้างซ้ายของเต้นถี่รัว ดวงตากลมโตวูบไหว ก่อนจะรีบบอกอีกฝ่ายเสียงตะกุกตะกัก
“เอ่อ ไม่เป็นไรก็ดีแล้วค่ะ”
มัทนาลัยบอกก่อนจะดึงมือเล็กออกจากมือใหญ่อย่างแนบเนียน เพราะตอนนี้ความร้อนไม่ได้อยู่ที่ข้อมือของเธอเท่านั้น แต่มันกลับส่งผลไปทั่วร่างกายของหญิงสาวอย่างน่าตกใจ แดเนียลเองก็ไม่ได้ดึงดันที่จะยึดครองข้อมือเล็กนั่นเอาไว้ แม้จะเสียดายอยู่ไม่น้อยก็ตาม
“ถ้างั้นเรากลับเข้าบ้านกันดีกว่านะคะ”
“ครับ”
เมื่อแดเนียลรับคำแบบนั้น มัทนาลัยจึงขยับเท้าเดินนำไปก่อน แต่เท้าเล็กที่สะดุดเข้ากับบางสิ่งที่พื้นดินทำเอาดวงตาคู่สวยเบิกกว้าง เมื่อเห็นก้อนหินอยู่ตรงนั้น แม้จะไม่ได้ก้อนใหญ่มาก แต่การที่แดเนียลหงายหลังกระแทกลงบนพื้นเข้าอย่างจังแบบนั้น มันต้องไม่ดีแน่
“คุณโกหก”
นัยน์ตาสีดำสนิทวูบไหวเมื่อประโยคดังกล่าวออกมาจากเรียวปากอวบอิ่ม คิ้วหนาขยับเข้าหากันจนเกือบชิด จู่ๆ ชายหนุ่มก็เกิดอาการหายใจไม่ทั่วท้องขึ้นมาเป็นครั้งแรก
‘เธอรู้ได้ไงวะว่าเราโกหก’
แดเนียลยังไม่ทันหาคำตอบให้ตัวเองได้ มัทนาลัยก็เฉลยออกมาเสียก่อน ชายหนุ่มถึงได้ลอบพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก
“คุณบอกว่าไม่เป็นอะไร แต่ฉันเห็นก้อนหินอยู่บนพื้นนั่น ถึงจะไม่ได้ก้อนใหญ่มาก แต่การที่คุณล้มลงไปกระแทกแบบนั้น ต้องเจ็บไม่น้อยแน่”
มัทนาลัยเอ่ยเสียงดุอย่างลืมตัว แดเนียลจึงคลี่ยิ้มบางๆ
“ผมไม่เป็นไรจริงๆ วิว”
“ฉันไม่เชื่อ”
“ผมไม่เป็นไรจริงๆ”
แดเนียลย้ำอีกครั้งแล้วกลั้วหัวเราะในลำคอกับท่าทางดูวิตกกังวลจนเกินควรของคนตัวเล็กกว่า แต่คำตอบของชายหนุ่มยังไม่ทำให้หญิงสาวคลายกังวลลงได้
“งั้นฉันขอดูหน่อยค่ะ”
“หืม...”
คราวนี้แดเนียลถึงกับยกคิ้วข้างหนึ่งขึ้นสูงเมื่อหญิงสาวพูดออกมาแบบนั้น แต่ดูเหมือนว่ามัทนาลัยจะยังไม่รู้ตัว
“ช่วยเปิดเสื้อขึ้นหน่อยได้ไหมคะ”
มัทนาลัยมองใบหน้าหล่อเหลาตอนที่บอกประโยคดังกล่าวออกไป แดเนียลชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะทำตามที่หญิงสาวต้องการ
เมื่อเธอเป็นคนร้องขอ
เขาก็จะไม่ปฏิเสธ
- ผู้เขียน
