~ปรินซ์~
“พี่ปรินซ์ พี่ปรินซ์คะ” เสียงเรียกชื่อผมดังขึ้น ในขณะที่ผมกำลังยืนถือของพะรุงพะรังอยู่หน้าช็อปแบรนด์เนมชื่อดัง ผมหันไปมองทางต้นเสียงก็เจอกับสาวสวยคนหนึ่ง
“เรียกพี่เหรอครับ?”
“ใช่ค่ะ! นี่อย่าบอกนะคะว่าพี่ปรินซ์จำแจนไม่ได้”
“อ่อ อ๋อ! พี่นึกนอกละครับ นี่แจนมาชอปปิ้งเหรอครับ?” เธอคือหนึ่งในคนที่ผมเคยหิ้วไปนอนด้วยนี่เอง..ก็ว่าหน้าคุ้นๆ แต่ผมก็จำชื่อไม่ได้
“พอดีแจนมาทานข้าวกับเพื่อนน่ะค่ะ แล้วเจอพี่ปรินซ์ยืนอยู่ตรงนี้ แจนก็เลยเดินมาทักทายค่ะ พี่ปรินซ์ไม่เห็นติดต่อมาหาแจนบ้างเลยล่ะคะ แจนก็ให้คอนแทคพี่ปรินซ์ไปแล้วนะ”
“อ๋อ พอดีพี่ไม่ค่อยว่างน่ะครับ”
“แล้วพี่ปรินซ์ว่างเมื่อไหร่คะ แจนว่างเสมอนะคะ พี่ปรินซ์นัดแจนได้ตลอดเวลาเลย”
“อ่อครับ”
“แล้วนี่พี่ปรินซ์มากับใครคะ ถือของเต็มไม้เต็มมือไปหมดเลย”
“เอ่อ พอดีพี่มากับ…” ผมยังพูดไม่ทันจบเสียงของควีนที่เรียกชื่อไอ้รุ่นพี่คนนั้นก็ด
