~ปรินซ์~
หลังจากกลับมาจากโรงพยาบาล ควีนก็ไม่ค่อยคุยกับผม ผมเองก็ไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไร ถามคำตอบคำ บางทีก็ใช้ความเงียบแทนคำตอบ ผมรู้สึกว่าเธอกำลังเล่นสงครามประสาทกับผม มันรู้สึกหงุดหงิดนะ เวลาที่เราถามไปแล้วเค้าเงียบ ไม่ยอมพูดอะไรออกมาสักคำ ผมเหมือนเป็นคนบ้าที่พูดคนเดียว
“ควีน หิวมั้ย อยากกินอะไรหรือเปล่า เดี๋ยวพี่ออกไปซื้อมาให้”
“….” เธอใช้ความเงียบแทนคำตอบ
“กินราดหน้ามั้ย? เดี๋ยวพี่สั่งแกร็ปมาให้”
“ไม่หิว” เธอตอบออกมาด้วยน้ำเสียงห้วนๆ
“ควีนต้องกินอะไรบ้างนะ เดี๋ยวก็เป็นลมเป็นแล้งไปอีกหรอก ห่วงตัวเองบ้างสิ”
“ควีนจะเป็นจะตายมันก็เรื่องของควีน พี่ปรินซ์ก็ไม่ต้องมายุ่งกับควีนสิ”
“ควีนเป็นเมียพี่นะ ไม่ให้พี่ยุ่งได้ยังไง”
“ควีนเหนื่อยที่ต้องทะเลาะกับพี่ปรินซ์แล้ว พี่ปรินซ์อยากจะทำอะไรก็ทำไปเถอะ เอาตามที่พี่ปรินซ์สบายใจเลย”
“งั้นเดี๋ยวพี่สั่งราดหน้าหมี่กรอบมาก็แล้วกัน”
“อืม”
