ลูกกรอกจากหมอตำแย
1781 คำ
ตอนที่ 11
ลูกกรอกจากหมอตำแย
“โอ้ย เจ็บ!!”
สวยหวีดร้องอย่างเจ็บปวดสุดขีด วินาทีนั้นรู้สึกว่าตัวเองคิดผิด เมื่อรับรู้ถึงความทรมานนี้
“ทนจักหน่อย ได้แล้วๆ”หมอตำแยยังควานมือไขว้อยู่ในร่องเนื้อด้านใน จนสวยบิดตัวร่อนไปมา หยดน้ำตาซึมไหลอาบแก้มด้วยความเจ็บปวด
"แม่ขอโทษเด้อลูก"
พลั่กๆๆๆๆ
ประมาณเกือบสิบนาทีแห่งความเจ็บปวด ที่รู้สึกเหมือนจะตายนั้น พลันก้อนเนื้อนั้นก็หลุดออกมาอยู่ในมือหมอตำแย
“ฮ่วย ผู้ชายตั๋วนี่” ยายผัน ยกร่างทารกที่ไร้วิญญาณเต็มไปด้วยเลือดนั้นอย่างพอใจ ศพทารกผู้ชาย เงินหลายหมื่นจะไปไหนเสีย
.
“เปิดประตูหน่อยๆ อย่าเพิ่งทำอะไรสวยนะ ขอร้องเปิดประตูให้หน่อย!!!”
เปีย ยังคงตะโกนลั่น และไอ้เข่งกับจำปา พยายามกระแทกประตูเข้าไปด้วยการตบอย่างรุนแรง เพราะรู้ว่าข้างในกำลังทำพิธีกรรมอยู่
แอ๊ด!!
สักพักประตูถูกเปิดออก โดยมีผู้ชายหน้าตาเหี้ยมเกรียมสองคนยืนอยู่ และมองผู้มาเยือนด้วยสายตาแข็งกร้าว นั่นให้ เปียและไอ้เข่ง ตระหนกเล็กน้อย แต่จำปา ทราบว่าชายสองคนนี้เป็นใคร ทั้งสองคือลูกน้องของ หมอผีเขมร
การปรากฎตัวที่นี่ของพวกมันทั้งหมดในบ้านของหมอตำแยเถื่อนนั้น จะไปสาเหตุอื่นไปไม่ได้หากไม่ใช่พวกมันต้องการมารับศพเด็กเพื่อไปทำพิธีลูกกรอก
คาดว่าน่าจะมารับ ศพลูกของสวย แน่นอน
แค่คิด จำปา ก็ใจหายวาบ
“สะ..สวยละ” เธอถามเสียงสั่นระริก แต่ชายทั้งสองก็ยังมองหน้าเธอด้วยสายตาเย็นชา
“มึงถอยไป!!”
เข่ง เอ่ยเสียงเข้มใส่และดันร่างของพวกมันให้ออกห่างไม่ให้ขวางประตู เพื่อจะเดินเข้าไปข้างใน แต่ประตูห้องเล็กด้างล่างเปิดออกเสียก่อน ยายผัน หมอตำแยก้าวเท้าออกมาโดยมี สวย นอนไม่ได้สติอยู่ด้านใน
“อีสวย!!”
จำปา กับเปีย พยายามจะวิ่งไปที่ห้องนั้น แต่ยายผัน ปิดประตูลงอย่างรวดเร็ว
แคร่ก!!!
“กูทำหน้าที่ให้มันเสร็จตามที่มันต้องการแล้ว อย่าเสียเวลาเลย ตอนนี้ให้อีนั่นมันพักเสียหน่อย ตกเลือดเยอะเดี๋ยวจะพาลเป็นอะไรไม่ฟื้นในบ้านกู”
หมอตำแย เอ่ยเสียงราบเรียบ โบกมือไล่ทุกคนให้ห่างออกจากห้อง นั่นทำให้ เปียและจำปา หน้าเจื่อนเล็กน้อย ด้วยตระหนักได้ว่าพวกตนมาถึงช้าไป
ไม่สามารถจะช่วยชีวิตลูกของสวย ได้ตามที่ตั้งใจ
“ทำไมมึงทำแบบนี้ ยายผัน ก็รู้อยู่ว่านั่นอีสวยลูกสาวผู้ใหญ่ทัศน์ ทำไมยอมทำแท้งให้มันง่ายๆแบบนั้น”
เข่ง หันมาตวาดยายผัน อย่างหัวเสีย เมื่อได้กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่ว หางตาของเข่งเริ่มชื้นไปด้วยหยาดน้ำใส ทั้งโมโหเจ็บใจ และสงสารเด็กที่ไม่มีโอกาสจะลืมตามาดูโลก
ต่อให้จิตแข็งแกร่งแค่ไหน ก็หวั่นไหวได้
“กูก็ทำตามหน้าที่ของกู” ยายผันตอบเสียงราบเรียบ เดินไปยังมุมห้องที่ชายทั้งสองนั่งอยู่ แล้วหยิบยาสูบขึ้นมาจุดพ่นควันโขมง แล้วมองมาทั้งสี่ด้วยแววตาเรียบเฉย
“กูทำตามที่ลูกค้าต้องการ กูผิดอะไร นั่นไม่ใช่ลูกมึงเสียหน่อย เมื่อแม่เขาไม่ต้องการกูก็แค่ทำตามที่เขาจ้าง จะลูกผู้ใหญ่หรือลูกใครกูก็ทำให้ถ้าได้เงิน คนใหญ่คนโตกว่านี้กูก็ทำมาแล้ว”
“ยายผัน แกนี่มัน!! ไม่เกรงกลัวปาบก็กลัวกฎหมายบ้านเมืองเสียมั่ง!!” เข่งกำหมัดแน่นเข้าหากัน เมื่อสบตาที่แสนจะเย็นชาและไร้หัวใจนั้น
มนุษย์เราบางครั้งช่างน่ากลัว กว่าภูตผีปีศาจเสียอีก
“ฮ่าๆๆๆ” ยายผันหัวเราะลั่น “ปาบนะเหรอ มันเป็นตัวยังไงมึงรู้รึมั้ย กูรู้แต่ว่าตื่นมาต้องกินข้าวหาของอร่อยกิน และทุกอย่างล้วนต้องใช้เงินทั้งนั้น อีกอย่างพวกตำรวจเองนั่นแหละตัวดี มันก็รับส่วยจากกูไปเยอะ พวกมันนั่นแหละที่หาลูกค้าผู้หญิงวัยรุ่นมาให้กูทุกวันจนทำแทบไม่ทัน”
โสมมยิ่งนัก ยิ่งฟังก็ยิ่งเหมือนกำลังยืนอยู่ในนรก
“กลับกันเถอะพี่ๆ ไม่มีประโยชน์อันใด เดี๋ยวอีกสักพักพี่สวยก็ฟื้น เขาก็จะไปใช้ชีวิตปกติ ..เรื่องบางอย่างเราแก้ใขและฝืนชะตาไม่ได้ดอก”
จำปี กระซิบบอกเบาๆ เมื่อเห็นท่าทางของ เข่งกับจำปา
ฝืนชะตาไม่ได้ ...อาจจะจริง
สุดท้ายทุกคนก็เดินออกจากบ้านของยายผัน ด้วยท่าทางสิ้นหวังและสะอิดสะเอียนจากกลิ่นคาวเลือดที่คละคลุ้งอยู่ด้านใน โดย จำปา เองยังยืนพะวงหันรีหันขวางเล็กน้อย และหันมามองชายทั้งสองที่นั่งสูบบุหรี่อยู่บนเก้าอี้ไม้มะขาม
ชายทั้งสองเพ่งมองหน้าสวยผุดผาดของเธอ ก่อนที่หนึ่งในนั้นจะขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย
“มองหน้าข้าทำไมรึ?”
“พวกพี่ไม่สงสารเด็กพวกนั้นรึ เอาเขาไปทำเป็นลูกกรอกวิญญานพวกนั้นก็วนเวียนไม่ได้ผุดได้เกิด”
จำปา เอ่ยถามเสียงเว้าวอน ด้วยรู้ว่าชายสองคนนี้เป็นผู้ที่มารับซื้อศพเด็กจากยายผันประจำ และจะคัดเลือกศพที่ดีๆเท่านั้น หากศพไหนไม่ถูกต้องตรงตามตำรา ยายผันก็จะให้เอาไปทิ้งยัง ป่าช้าหลังโรงเรียนบ้านตาดแดด
“ฮึ! มันเรื่องของพวกกู อีกอย่างเด็กพวกนั้นตายไปแล้ว ไม่มีประโยชน์อันใดจะต้องสงสาร” ชายคนนั้นเอ่ยขึ้น แล้วหรี่ตามมอง ร่างระหงอรชรของเธออย่างครุ่นคิด
จำปี เดินกลับมาดึงแขนของจำปา ให้เดินออกจากบ้าน เพื่อจะขึ้นรถอีแต๋นกลับเรือน “กลับเถอะพี่จำปา อย่าไปเสวนากับคนพวกนี้เลย ภัยจะมาถึงตัวเปล่าๆ”
จำปา จำต้องเดินหันหลังออกจากบ้าน โดยสายตาของชายทั้งสองมองตามจนกระทั่งเธอขึ้นรถอีแต๋น และเคลื่อนออกไปจนลับตา ทั้งสองจึงหันมามองหน้ากัน
“มึงคิดเหมือนกูมั้ยวะทิน”
“อืม ...เจอของดีเข้าแล้ว” ชายที่ชื่อ ทิน เอ่ยขึ้น ก่อนจะพ่นควันบุหรี่ออกมาเป็นสายยาว สายตาหรี่เรียวที่เหมือนเหยี่ยวจ้องมองร่างของจำปา ที่นั่งอยู่บนรถอย่างมีเลศนัย
“ผู้หญิงคนนั้นกำลังท้องอ่อนๆ และเป็นเด็กชายถูกต้องตามตำระเป๊ะ ถ้าเราได้ลูกในท้องมันเอาไปให้ ท่านจเร กูอาจจะได้ขึ้นแท่นมือขวา แทนไอ้แหยมก็ได้”
ทิน เอ่ยเสียงเข้ม พ่นควันยาวออกมาอย่างมีความหวัง
.
“เด็กผู้ชาย ห้าเดือนแล้วหัวใจยังเต้นตุบๆอยู่เลย”
“ข่อยให้หนึ่งหมื่น”
“กูขอสองหมื่นละกัน มึงซิไปหาจากใสศพดีๆ แบบนี้”
เสียงเจรจาต่อรองนอกกระท่อม หลังจากที่ สวย เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ร่างกายส่วนที่ระบมบอบช้ำ ทำให้เธอหลับใหลไปประมาณเกือบสามชั่วโมง
“หมื่นห้าละกันยาย ข่อยมีมาซั่มนี่”
การเจรจาต่อรองเรียบร้อย สวย แอบมองผ่านรอยแยกของฝาไม้ เห็น ผู้ชายผิวดำกร้านสองคน ส่งเงินจำนวนปึกใหญ่ให้ ยายผัน ก่อนรับ ผ้าที่ห่อศพ ทารกที่เป็นลูกจากในท้องของเธอไป ทารกนี้ จะถูกนำไปทำพิธีกรรมเพื่อเป็นลูกกรอก ไว้ขายเพื่อสนองกิเลสตัณหาอันมืดดำของมนุษย์
วิญญาณทารกที่น่าสงสารก็คงจะวนเวียนทรมานตลอดไป
บางทีความน่ากลัวที่แท้จริงนั้น อาจไม่ได้มาจากภูตผี ปีศาจหรือมนต์ดำของขลังใดๆ แต่ความน่ากลัวที่แสนสะพรึงสุดๆนั่น อาจมาจากจิตใจมนุษย์ด้วยกันที่มืดดำอำมหิตเอง
“มึงรับเงินทำแท้งจากกูห้าพัน แล้วมาขายศพลูกกูหมื่นห้า ช่างเลวนักยายผัน!!!”
สวย ตะโกนดังลั่น นั่นทำให้ทั้งสามหันกลับมามอง
“ฮึ! แล้วยังไง กูบังคับให้มึงมาทำแท้งหรืออย่างไรกัน? มึงเสนอให้กูทำเอง ค่าทำกูก็ลดให้แล้วมึงจะเอาอะไรอีก และศพนี้ถ้าไม่ขายก็ต้องทิ้ง มันเป็นเรื่องธุรกิจของกู! มึงจะเสือกเพื่ออะไร? หรือมึงอยากให้กูป่าวประกาศทั่วหมู่บ้านตาดแดดว่าลูกสาวผู้ใหญ่ทัศน์มาทำแท้ง”
ยายผัน หันมาตวาดดังลั่น ทำให้ สวย อึ้งไปสักพัก
แม้จะเจ็บใจเพียงใดที่โดนทำเช่นนี้ แต่การขู่ของยายผัน นั่นทำให้ สวย กังวลมากกว่าเพราะเธอไม่ต้องการให้คนในหมู่บ้านรู้ไปเยอะกว่านี้
“งั้น! มึงก็แบ่งค่าศพที่ขายได้คืนกูมาด้วยตั้งหมื่นห้า”
กระนั้นสวยก็ตะโกนกลับ เมื่อเห็นเงินปึกหนาในมือของ ยายผัน ตอนนี้เธอต้องการเงินนัก เพื่อจะเอาไปคืน วิไล และจ้างให้ปอบเชื้อคนนั้นทำคุณไสย์เสน่ห์ให้อีก ไหนจะต้องไปซื้อของมาประทินตัวเองเพื่อให้ร่างกายกลับมาดูดีเช่นเดิม
และหากจะข้ามไปปอยเปตในตอนนี้ก็ค่อนข้างจะลำบาก เพราะทางการค่อนข้างเข้มงวดช่วงระหว่างพรมแดน จนสวย แทบจะทำอะไรไม่ได้ในตอนนี้
“กูไม่ให้ นี่มันเงินของกู!!”
ยายผัน ตวาดกลับ
“มึงอยากได้เงินยังงั้นรึ?”
ชายที่ชื่อทิน เอ่ยขึ้นเมื่อสัมผัสได้ถึงความต้องการมากมายจากหญิงสาวผู้นี้ และเริ่มมองเห็นหนทางบางอย่างที่จะได้ของดี จากสาวอรชรคนนั้น
“ยะ...อยากได้จ้ะ ฉันต้องทำอย่างไงบ้างจ้ะพี่”
สวย หันกลับมาถามชายหน้าเกรียมผู้รับซื้อลูกกรอก โดยไม่สนใจว่า วิธีการได้เงินจะเป็นอะไรก็ตาม
ตอนนี้เธอต้องการเงินก้อนใหญ่
“มึงจะได้เยอะกว่าหมื่นห้าเสียอีก ถ้านำสิ่งที่กูต้องการมาให้ได้ กูให้จะให้มึงห้าหมื่นเลย”
“ห้าหมื่น!!”
ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยจับเงินหมื่นเลยสักครั้ง นี่ตั้งห้าหมื่น สิ่งนั้นคืออะไรก็ไม่สำคัญอีกต่อไปละ “จะให้ฉันทำอะไรบอกมาเลยจ้ะ ฉันจะทำสิ่งนั้นมาให้พี่”
สวย เอ่ยอย่างตื่นเต้น
ชายชื่อ ทิน ยิ้มมุมปากเล็กน้อย เมื่อนึกถึงว่าตนกำลังจะได้ ของดี ถูกต้องตามตำราจากท้องสาวชาวบ้านป่าแสนสวยคนนั้น โดยที่พวกตนไม่ต้องออกแรงเองให้ยุ่งยาก
...เพราะจะมีคนจัดการให้ทั้งหมด
*********************
- ผู้เขียน
