ผิงเหลียงจินหันมาพร้อมกับสะบัดสุดแรงเพื่อให้คนผู้นี้หลุดจากการเกาะกุม เมื่อสายตาหันมาประสานเข้ากับพี่ชายคนโตของบ้าน เขาถึงกับผงะ!
“พี่ใหญ่!” ผิงเหลียงจินร้องขึ้นอย่างตกใจ ไม่คิดว่าผิงเหลียงเกอจะมาถึงอำเภอชุน ปกติพี่ชายคนโตของเขาไม่เคยออกนอกเมืองหลวง เนื่องจากกลัวความทุกข์ยาก เหตุใดถึงได้มาอยู่ที่อำเภอเล็ก ๆ เกือบชายแดนนี่ได้เล่า
“เจ้าจำพี่ใหญ่ได้อยู่รึ” ผิงเหลียงเกอกล่าวอย่างตัดพ้อน้องชาย
“พี่มาทำอันใดที่นี่” ผิงเหลียงจินยืนคุยกลางถนนเช่นนี้ และไม่คิดพาผิงเหลียงเกอไปรับรองในเหลาอาหาร เพราะเขากับภรรยาไม่เคยได้รับการปฏิบัติที่ดีจากท่านแม่และครอบครัวเลย
หลันฮุ้ยเจินนั้นเดินห่างออกมาเพื่อให้พี่น้องได้คุยกันสะดวกใจ แต่เมื่อเห็นสีหน้าร้อนใจแล้ว นางรับรู้ได้ว่าพี่ชายของสามีคนนี้คงมีเรื่องเดือดร้อนเกี่ยวกับตำลึง ๆ ทอง ๆ
“อาจิน...เจ้ามีตำลึงให้พี่ยืมสักพันตำลึงหรือไม่”
“พันตำลึง!” ผิงเห
