“อ้ายสิงห์! อ้ายสิงห์” (พี่สิงห์! พี่สิงห์)
เสียงตะโกนเรียกที่หน้าบันไดดังพอที่จะทำให้ฉันกับพี่สิงห์ที่กำลังนอนกอดกันกลมรู้สึกตัวและงัวเงียขึ้นมาได้
“แมนหยังแต่เซ่าอีก!” (อะไรแต่เช้าอีกเนี่ย!)
คนหน้ายุ่งลุกขึ้นมานั่งพลางยกมือขึ้นมาลูบหน้าลูบตาลวก ๆ เดาไม่ได้เลยว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว แต่คาดเดาจากเสียงไก่ขันก็คาดว่าน่าจะหกโมงกว่า ๆ ไม่น่าจะสายเท่าไหร่มาก
“เดี๋ยวมานะ”
พี่สิงห์โน้มตัวเข้ามากดจูบที่หน้าผากนวลผ่อง ก่อนจะเดินออกไปจากห้องนอน แต่พอฉันได้ตื่นแล้วก็ไม่อยากจะหลับอีก เลยลุกขึ้นมาเปิดประตูเพื่อออกไปดูว่าสรมาทำไมแต่เช้า และทันได้ยินเรื่องสำคัญจากปากหลานชายพี่สิงห์
“ตาให้มาเอิ้นไปไล่ผี” (ตาพวงให้มาเรียกไปไล่ผี)
“ผีไสอีก” (ผีที่ไหนอีก)
“ผีอยู่ในบ้านนี่ล่ะ ผีเด็กน้อย ตาย่านคัก แก๊งเอื้อยนาวถืกหลอกกันเบิดสุคน ผู้ใหญ่เพินเลยให้มาตามอ้ายไปเบิ่ง” (ผีในหมู่บ้านนี่แหละ ผีเด็ก น่ากลัวมาก แก๊ง
