เช้าวันนี้ต่างไปจากเมื่อวาน เนื่องจากฉันไม่ได้ตื่นเพราะเสียงไก่โก่งคอขันให้หนวกหู แต่เป็นเพราะมีเสียงฝีเท้าเล็ก ๆ วิ่งเล่นไปรอบบริเวณ พร้อมกับเสียงหัวเราะคิกคักชอบใจ เด็กที่ไหนมาเล่นซนแถวนี้นะ
“พี่คนสวยตื่นแล้วเหรอจ๊ะ”
เสียงเจี๊ยวจ๊าวเอ่ยถามพลางทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ แม้อยู่ใกล้จนฉันสามารถเอื้อมมือถึง แต่ฉันไม่สามารถมองเห็นได้เลยว่าเขามีรูปร่างหน้าตาอย่างไร รู้แค่เพียงเป็นเด็กผู้ชาย ฟังจากเสียงดูแล้วคงเป็นเด็กเล็กประมาณ ป.1 นี่แหละมั้ง
“จ้ะ แล้วนี่... หนูขึ้นมาได้ยังไงเหรอ”
“หนูอยู่ที่นี่จ้ะ”
“อยู่ที่นี่?”
เรียวคิ้วบางขมวดเข้าหากันจนแทบผูกเป็นโบ เขาเป็นน้องชายของสรหรือเปล่านะ แต่ทำไมถึงไม่มีใครพูดถึงเขาให้ฉันฟังเลย
“หนูเป็นลูกน้าอรหรือเปล่า”
“เปล่าจ้ะ หนูเป็นลูกพ่อสิงห์”
“...”
ทันทีที่ได้ยินคำตอบชัดเจน หัวใจมันก็กระตุกแปลก ๆ จะว่าเสียใจก็ไม่ใช่ เพราะสถานะเราตอนนี้มันก็แค่ผัวเมียกำมะ
