“มินตรา ตื่นได้แล้ว”
ฉันรีบเปิดเปลือกตาขึ้นทันทีหลังได้ยินเสียงเรียกจากคนที่นอนกอดฉันแน่น แสงสีขาวจากรอบข้างบ่งบอกว่าตอนนี้ใกล้จะหกโมงเช้าแล้ว อย่างน้อยก็เป็นช่วงเวลาที่น่าจะปลอดภัย
“เราต้องเดินย้อนกลับไปที่เต็นท์ก่อน เพราะของกินเราอยู่ที่นั่น”
“โห”
ฉันอุทานตาโตเมื่อรู้ว่าต้องได้กลับไปที่เดิม เพราะเมื่อวานนี้เราวิ่งกันออกมาไกลจากจุดกางเต็นท์มาก ๆ
“เดินไหวไหม”
พี่สิงห์ก้มลงสำรวจที่ปลายเท้าของฉันก่อนจะพ่นลมหายใจอย่างหนักอก เพราะแผลที่ปลายเท้ามันเริ่มบวมขึ้นมา
“ขี่หลังฉันดีกว่านะ”
“เอ่อ... จะดีเหรอคะ”
รู้สึกเกรงใจอีกฝ่ายเพิ่มขึ้นทุกวัน เพราะฉันเอาแต่สร้างภาระให้เขาไม่เลิก
“ดีสิ ขึ้นมา”
เขารีบนั่งหันหลังให้ทันที ฉันเองก็ไม่อยากทำให้เขาเสียเวลาไปมากกว่านี้เดี๋ยวจะมืดค่ำไปเสียก่อน จึงได้ทิ้งตัวลงกอดคอแล้วยอมขี่หลังเขากลับไปยังเต็นท์
“เมื่อคืนนี้ที่วิ่งไล่เรามันคือตัวอะไรเหรอคะ ท่าทาง
