เราออกเดินทางกันตั้งแต่เช้ามืดจนกระทั่งฟ้าสว่าง เดิน ๆ พัก ๆ อยู่ทั้งวันกระทั่งฟ้ากลับมามืดครึ้มอีกหนแต่ก็ยังไม่ถึงที่หมาย เราจึงต้องหยุดเดินเพื่อพักอยู่ในป่านี้อีกหนึ่งคืน
“เราไม่ได้หลงป่ากันใช่ไหมพี่สิงห์ ทำไมมันถึงได้นานขนาดนี้”
รู้สึกแปลกใจตั้งแต่เช้าแล้วแต่ไม่กล้าถาม เพราะได้ยินเสียงเขาสบถอย่างหัวเสียบ่อย ๆ แต่ตอนนี้ฉันคิดว่าฉันก็น่าจะต้องรู้อะไรบ้าง เพราะนี่ก็เป็นการเดินทางของฉันเหมือนกัน
“ไม่ได้หลงหรอก แต่มีหลายอย่างที่มันไม่เหมือนเดิมน่ะ”
อีกฝ่ายเอ่ยตอบพร้อมกับยื่นชามบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่เพิ่งเทน้ำร้อนใส่ส่งให้กับฉัน
“ระวังนะ มันร้อน”
ฉันรับมาถือเอาไว้อย่างระมัดระวัง เริ่มรู้สึกดีขึ้นที่มือเย็น ๆ ได้สัมผัสกับชามร้อน ๆ แบบนี้
พี่สิงห์เขาเตรียมตัวมาดีมาก ทั้งของกินและของใช้ไม่เคยขาด น่าสงสารก็แต่เขาที่ต้องมาแบกข้าวของอันหนักอึ้ง ไหนจะต้องคอยจูงมือฉันเดินอีก
“เป็นอะไร ทำไมทำ
