“ต้องถ่าซะก่อน มื่อนี่เมือให้มันฮอดเฮือน ห้ามแวไสเด็ดขาด คันฮอดเฮือนแล้วกะให้อยู่ใต้ซายคาจนกว่าพระอาทิตย์สิตรงหัว” (ต้องรอก่อน วันนี้กลับให้มันถึงบ้าน ห้ามแวะที่ไหนเด็ดขาด ถ้าถึงบ้านแล้วก็อยู่แค่ใต้ชายคาจนกว่าพระอาทิตย์จะเคลื่อนมาตรงหัว)
“ละ แล้วตาหนูมันจะมองเห็นได้ทันทีเลยไหมคะ หลังจากที่ผ่านเที่ยงไปแล้ว”
ฉันเอ่ยถามด้วยความร้อนใจ กลัวว่าจะกลับมามองเห็นไม่ได้อีก
“บ่ต้องถ่าฮอดเที่ยงดอก เที่ยงคืนกะคือสิแนมเห็นแล้วละ ผ้าที่ให้ไปกะเอามัดปิดตาไว้ จังแก้ออกหลังเที่ยงคืน” (ไม่ต้องรอให้ถึงเที่ยงหรอก เที่ยงคืนก็มองเห็นแล้ว ผ้าที่ให้ไปก็เอาปิดตาไว้ ค่อยแก้ออกหลังเที่ยงคืน)
ฉันยิ้มกว้างออกมาอย่างมีหวัง นี่มันก็ใกล้จะเที่ยงคืนแล้ว คงอีกไม่กี่ชั่วโมงแล้วสินะ
“มา ฉันมัดให้”
พี่สิงห์ขยับเข้ามาชิดอีกรอบแล้วใช้ผ้าผืนเดิมพันปิดดวงตาเอาไว้ ฉันก็ได้แต่ภาวนาลึก ๆ ในใจ ว่าครั้งต่อไปที่ดึงผ้าผืนนี้ออก ขอให
