ไม่มีเลยสักครั้งที่จะตื่นมาและพบว่ามีพี่สิงห์นอนอยู่ข้าง ๆ เขามักจะตื่นแต่เช้าตรู่ เพื่อออกไปหุงหาอาหาร ปล่อยให้ฉันได้นอนหลับเต็มอิ่ม กลายเป็นคนขี้เกียจสันหลังยาวเพราะถูกปรนนิบัติอย่างดีจนเคยตัว แล้วแบบนี้ชาวบ้านชาวช่องจะมองฉันเป็นคนแบบไหนเนี่ย
“ทำอะไรคะ”
ฉันพุ่งเข้าสวมกอดพี่สิงห์จากทางด้านหลังแน่น พร้อมกับเงยหน้าขึ้นเอ่ยถาม ร่างหนาก็รีบหันขวับมามองด้วยความตกใจ ในขณะที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาชิมอาหารที่อยู่ในหม้อ
“มินตรา ตกใจหมด”
เขาเอ่ยอย่างไม่จริงจัง ก่อนจะหันกลับมาแล้วยกทัพพีขึ้นมาจ่อที่ริมฝีปากบางเป็นกระจับ
“ชิมให้หน่อยสิ พอดีหรือยัง”
“มัน... คืออะไรเหรอคะ”
ดูจากสีเขียวอี๋แล้วมันไม่ค่อยน่ากินเท่าไหร่ ถึงแม้กลิ่นมันจะหอมเตะจมูกก็เถอะ
“แกงขี้เหล็ก ชิมดู อร่อยนะ”
อาหารพื้นบ้านแถวนี้มักจะมีหน้าตาที่แปลกไปหน่อย แต่รสชาติอร่อยอย่าบอกใคร ฉันจึงลองเปิดใจชิมดู ก่อนจะพบว่ารสชาติมันกลมกล่อม
