ตั้งแต่เกิดมา ฉันไม่เคยรู้เลยว่าการจากลามันเจ็บปวดแค่ไหน ไม่เคยที่ต้องหันหลังแล้วทรมานเหมือนใจจะขาดเอาให้ได้ จนกระทั่งรถเก๋งสีดำเคลื่อนตัวออกจากบ้านไม้ที่คุ้นตาช้า ๆ
ก้อนเนื้อที่หน้าอกยังคงเต้นในจังหวะเดิม แต่ทำไมฉันกลับรู้สึกว่ามันกำลังเอื่อยเฉื่อยคล้ายเหนื่อยที่ต้องเคลื่อนไหว ท้องฟ้าด้านนอกไม่ได้อึมครึม แต่ฉันกลับรู้สึกอึดอัดตลอดทาง ไม่อยากพูด ไม่อยากได้ยินคำแก้ตัวอะไรจากพี่ภพ เพราะเหตุผลข้อเดียวที่เขาหายไป คือไม่อยากมีเมียตาบอดอย่างฉัน แล้วแบบนี้จะฝากอนาคตอะไรไว้กับเขาได้ล่ะ จริงไหม...
เดินทางมาหลายชั่วโมง ในที่สุดก็กลับถึงบ้านหลังใหญ่ ทันทีที่รถเลี้ยวเข้ามาในรั้วบ้านก็เห็นพ่อกับแม่ยืนยิ้มกว้างด้วยความตื่นเต้นรออยู่ ถ้านับตั้งแต่วันแรกจนถึงตอนนี้ รวมแล้วก็สามเดือนเต็ม ๆ เลยที่ฉันออกจากบ้านหลังนี้มา ภาพทุกอย่างดูแปลกตาไปอยู่บ้าง หรือจริง ๆ มันอาจจะแปลกตั้งแต่ตอนที่ฉันมองไม่เห็นแล้ว ฉั
