การกลับมากรุงเทพฯ ในครั้งนี้ ไม่ได้ต่างจากการกลับมาเพื่อทรมานใจ สามวันเต็ม ๆ ที่ฉันถูกกักขังเอาไว้ในห้อง ไม่มีมือถือ ไม่มีเครื่องมือสื่อสาร แม้แต่บานหน้าต่างก็ยังถูกล็อกเอาไว้จากด้านนอก เพื่อกักขังไม่ให้ฉันหลบหนีกลับไปที่สกลนครอีก นั่นเป็นเพราะก่อนหน้านี้ฉันพยายามที่จะปีนหน้าต่างออกไป
ไม่อยากเชื่อเลยจริง ๆ ว่าการที่ฉันต้องมาอยู่ในสภาพนี้จะเป็นฝีมือของพ่อและแม่บังเกิดเกล้า ตลอดชีวิตนี้ฉันไม่เคยขัดคำสั่งพวกท่านเลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่ฉันขอแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว ที่จะเลือกคู่ชีวิตเอง ทำไมท่านถึงไม่ยอม ฉันเป็นคนนะ ไม่ใช่สัตว์หรือสิ่งของที่พวกเขาจะเอาไปจับวางไว้ตรงไหนก็ได้ตามอำเภอใจ
“ข้าวมาแล้วค่ะคุณหนู”
ประตูไม้ถูกเปิดออก พร้อมกับป้าแม่บ้านที่เดินถือถาดอาหารเข้ามาส่ง ฉันเพียงแค่ปรายหางตามองเธอเล็กน้อย ก่อนจะหันมาค้ำคางทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่างด้วยใจที่ห่อเหี่ยว เวลาที่นกถูกกักขังเอาไว้ในกรง ม
