ภายในห้องสีขาวสะอาดตา เต็มไปด้วยความอึดอัดและอึมครึม ทั้งพ่อและแม่ที่เฝ้าอยู่ข้างเตียงคนไข้ต่างไม่มีใครพูดอะไรออกมา หลังจากที่ได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดที่ออกมาจากปากฉัน
“หนูพูดจริง ๆ นะคะ พี่ภพเขาเป็นคนผลักหนูล้มจนต้องมาอยู่ในสภาพนี้ จริง ๆ เขาตั้งใจจะตบหนูด้วยซ้ำ”
ทั้งที่ฉันพูดความจริงออกไปจนหมด แต่ทั้งสองยังเอาแต่จ้องมองฉันอย่างไม่ไว้วางใจ ซ้ำยังเพ่งมองความผิดปกติบนใบหน้าและน้ำเสียง ราวกับกำลังจับผิดฉันอยู่
“แต่ภพเขาบอกพ่อว่ามินผลักเขาแล้วเซล้มไปเอง”
“ฮะ! พ่อคะ แค่เซล้มมันจะเจ็บหนักขนาดนี้เหรอ”
ฉันคิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าพี่ภพเขาจะเป็นคนแบบนี้ เทียวสร้างคำหลอกลวงให้ตัวเองดูดี ถ้าต้องแต่งงานกับเขา ให้ฉันตายไปเลยยังจะดีกว่า
“แล้วทะเลาะอะไรกันลูก ทำไมถึงได้ผลักกันบาดเจ็บแบบนี้”
แม่ใช้น้ำเสียงที่อ่อนลง แต่สายตาของเขายังคงบ่งบอกว่าไม่ได้เชื่อในสิ่งที่ฉันพูดทั้งหมด
“ก็เรื่อง...”
ฉันยังไม่ทันไ
