อยากหยุดรักคนใจร้าย

รอเวลา

พายุมองดูโต๊ะของสองสาวทั้งคะนิ้งและม่านไหม ที่มีผู้ชายเข้ามาชนแก้วไม่ขาดสายผ่านห้องกระจกผู้บริหาร

คิ้วสองข้างขมวดเข้าหากันแน่น กรามแกร่งบดเข้าหากันอย่างไม่รู้ตัว

เธอมาที่นี้ไม่บอกเขาสักคำ ไหนจะชุดที่แต่งมาอีก แถมวันนี้เธอยังแจกเบอร์แจกไลน์ผู้ชายเรี่ยราดอีก เห็นทีต้องสั่งสอนให้รู้จักหลาบจำบ้าง

แต่พายุยังใจเย็นอยู่ รอคิดทบดอกทบต้นทีเดียว ตอนนี้ยังทำอะไรไม่ได้ นอกจากอัดบุหรี่เข้าปอดมวนแล้วมวนเล่า สลับกับการยกแก้วเหล้าเพียวขึ้นดื่ม หวังจะดับความร้อนรุ่มในจิตใจที่มีร่างสวยข้างล่างเป็นสาเหตุ

เมื่อเหล้าเข้าปาก เรือนร่างสวยเซ็กซี่ก็เริ่มโยกน้อยๆตามจังหวัะเพลงอีดีเอ็มที่ดังกึกก้องไปทั่งทั้งผับ แค่ยืนเฉยๆไม่ต้องทำอะไร ผู้ชายทั้งผับก็น้ำลายหกแล้วแต่นี้เธอเล่นขยับตัวเบาๆ ทำเอาทุกสายตาจดจ้องมาที่เธอ ราวกับจะลุ้นว่าคืนนี้ใครจะได้สาวสวยสองคนนี้ไปครองตามสัญชาตญาณนักล่า

"จำฉันได้มั้ย"

หนุ่มหล่อหน้าตาดี เดินปรี่เข้ามาหาคนตัวเล็ก ม่านไหมที่ตอนนี้มีแอลกอฮอล์อยู่ในร่างกาย การประมวลผลทุกอย่างเลยช้าลง

"จำได้ โช รึเปล่า"

หนุ่มวิศวะคนนั้นที่เพื่อนมาขอไลน์เธอนี่นา ร่างสูงบิดยิ้มเล็กน้อย

"ใช่! เธอไม่ตอบไลน์ฉัน"

"โอ๊ะ โทษที วันนี้ยุ่งๆนะ"

"ถ้ารู้สึกผิดจริง หมดแก้วนะ"

โชยื่นแก้วเหล้าของเขาให้เธอ แต่ม่านไหมกลับหยิบแก้วตัวเองไปชนกับเขา ก่อนจะกระดกเข้าปากอย่างรวดเร็วจนหมด

"แล้วนี้ มากันสองคน"

โชถามด้วยการเอาหน้าหล่อๆเขาเข้ามาใกล้ ไม่มีใครต้านทานเสน่ห์เขาได้ แต่ไม่ใช่กับม่านไหม คนตัวเล็กขยับใบหน้าหนีอย่างสุภาพ แต่ก็ทำให้โชเสียเซลฟ์นิดๆ

"ใช่"

"ไปนั่งที่โต๊ะฉันมั้ย"

"ไม่ล่ะ นั่งตรงนี้ใกล้เวที"

"ไหม ฉันปวดฉี่ ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ"

คะนิ้งที่ตอนนี้เริ่มจะเมาจนทรงตัวไม่อยู่หันมาบอกหญิงสาว ม่านไหมรีบวางแก้ว ก่อนจะหันไปประคองเพื่อนให้สามารถเดินไปห้องน้ำได้

"อย่าลืมตอบไลน์ฉันนะ"

"อืม"

โชยอมผละกลับโต๊ะตัวเองแต่โดยดี ม่านไหมถอนหายใจอย่างโล่งอก เธอไม่ได้รังเกียจเขา แต่ก็ไม่ได้ชอบ ใจมันชอบใครไม่ได้หรอก มันภักดีแต่กับเจ้าของ แต่ให้โดนเขากระทำซ้ำแล้วซ้ำอีก ก็ยังนึกถึงแต่เขา ต่างจากเขา ที่ไม่เคยสนใจเธอเลย

"นิ้ง ไหมว่าเรากลับกันดีมั้ย นิ้งเมามากแล้ว" เมื่อเพื่อนสาวเริ่มเมา จนร้องไห้ฟูมฟายตัดพ้อแฟนเก่าให้เธอฟัง ม่านไหมก็สร่างเมาทันที ถ้าคะนิ้งไม่มีสติ เธอจะเมาไปด้วยอีกคนไม่ได้ ไม่งั้นมันจะอันตรายสำหรับเราสองคนเกินไป

"ม่ายกลับ ยังอยากเมาอีก คิดถึง อึก...คิดถึงพอร์ช"

คะนิ้งหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ก่อนจะพยายามกดโทรหาแฟนเก่าอย่างบ้าคลั่ง แต่ก็ไม่มีการตอบรับกลับมาแต่อย่างใด

"แกเมามากแล้ว กลับกันเถอะ"

"ม่ายกลับ เอามาอีก คนใจร้าย ทำไมฉานต้องรักนายด้วย อึก จายร้าย"

คนตัวเล็กสะอึกกับคำตัดพ้อของเพื่อน เธอเองก็กำลังรักคนใจร้ายอยู่เหมือนกัน ย่อมเข้าใจความรู้สึกของคะนิ้ง คะนิ้งเหมือนจะดีกว่าเธอด้วยซ้ำ อย่างน้อยก็ได้คบ ได้เปิดเผยกัน ต่างจากเธอที่ซ่อนตัวอยู่ในเงามืดของความสัมพันธ์

ม่านไหมรู้สึกเหมือนมีคนมองเธอตลอดเวลา แต่พอจ้องไปด้านบนกลับมีเพียงห้องกระจกทึบหนาที่ไม่สามารถมองทะลุเข้าไปได้

"พอแล้ว!!! คะนิ้งเมามากแล้ว" อยู่ก็มีชายหนุ่มหน้าตาดี เดินมาที่โต๊ะเธอ พร้อมทั้งกระชากแก้วเหล้าออกจากมือของคะนิ้งทันที

"พะ พอร์ช... อึก ฮือ พอร์ช คะนิ้งคิดถึงพอร์ช"

ร่างเล็กโผเข้ากอดเขาพร้อมทั้งร้องไห้สะอึกสะอื้น ม่านไหมเข้าใจได้ว่านี้คงจะเป็นผู้ชายที่เพื่อนเธอเพ้อถึง

"พอร์ช นิ้งขอโทษ ดีกันนะ นิ้งจะไม่เอาแต่ใจอีก นะๆๆๆ"

ร่างสูงถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย แต่ก็ยังเอามือเกลี่ยน้ำตาออกบนใบหน้าสวย ม่านไหมได้แต่มองอย่างเงียบๆ นี้แปลว่าอะไร แปลว่าทั้งคู่ ดีกันแล้วใช่มั้ย

"นิ้งอยากกลับห้องแล้ว พอร์ช พานิ้งกลับหน่อย"

ใบหน้าสวยคลอเคลียที่หน้าอกแกร่ง

"เธอเมารึยัง"

"ยัง"

"งั้นฉันพาคะนิ้งกลับก่อนนะ กลับเองได้ใช่มั้ย"

เพราะไม่อยากขัดจังหวะเพื่อน ร่างเล็กเลยพยักหน้ากลับไป เธอค่อยกลับแท็กซี่เองก็ได้ พอร์ชเรียกพนักงานมาเช็คบิล ก่อนที่ทั้งสามคนจะแยกย้าย ม่านไหมก้มลงเก็บของที่โต๊ะ แต่อยู่ดีๆ ก็มีมือหนากระชากแขนเล็กจนเธอเซไปปะทะกับอกแกร่ง

กลิ่นน้ำหอมผสมกลิ่นบุหรี่ที่คุ้นเคย

"พายุ!"

"ใช่ ฉันเอง หึ...เดี๋ยวนี้เก่งขึ้นเยอะนะ มาเที่ยวมาอ่อยผู้ชาย ทั้งที่ยังนอนอ้าขาให้ฉันอยู่กล้ามาก"

ร่างสูงกระซิบเบาๆข้างใบหู ก่อนจะกัดมันด้วยความรู้สึกหมั่นเขี้ยวเบาๆ

"ปล่อยไหม ไหมจะกลับห้อง"

"ไม่ต้องไปไหน คืนนี้ นอนที่นี้แหละ"

"ไม่เอา ไหมจะกลับ"

เหมือนชายหนุ่มจะไม่ได้สนใจฟังเสียงห้ามของเธอ เขาจูงกึ่งลากร่างบอบบางให้เดินไปกับเขา

พายุสะใจที่เห็นผู้ชายที่หมายปองเธอในผับต่างก็มองตามด้วยสายตาละห้อย โดยเฉพาะไอ้หนุ่มวิศวะคนนั้น อยากจะบอกว่าคนอื่น ทำได้แค่มอง แต่เขาต่างหากที่ได้ครอบครองเธอทั้งตัวและหัวใจ