เพราะต้องขับรถกลับบ้าน ทำให้สีดาอยู่เคลียร์งานได้ไม่ดึกมาก หกโมงครึ่งก็ต้องเก็บของเพื่อกลับบ้าน ความตั้งใจที่จะทำงานให้เสร็จเป็นอันล้มเหลว ก็คงต้องเอางานส่วนที่เหลือกลับไปทำต่อที่บ้าน
สองทุ่มครึ่งคือเวลาที่สีดาขับรถเข้าไปจอดที่หน้าบ้านของตัวเอง ก็เหมือนทุกครั้งที่เธอกลับบ้านที่มารดาจะรอทานข้าวด้วยกัน เมื่อทานข้าวเสร็จก็พากันย้ายไปนั่งดูทีวีที่ห้องนั่งเล่น มันเป็นกิจกรรมอย่างหนึ่งที่เธอมักจะทำเมื่อกลับบ้าน
“พรุ่งนี้แม่กับน้ากิ่งจะไปทำบุญที่วัด เราจะไปกับแม่รึเปล่า”
คุณแก้วกานดาหันไปชวนลูกสาวที่นั่งดูทีวีอยู่ข้างๆ เธอเองก็จำไม่ได้ว่านานแค่ไหนแล้วที่เธอกับลูกไม่ได้นั่งดูทีวีด้วยกันหลังจากที่ทานข้าวเย็นเสร็จ ลูกสาวตัวน้อยของเธอในวันวานโตขึ้นมากจริงๆ ทั้งที่ภาพของลูกๆที่เธอจำได้ยังเป็นเด็กหญิงตัวน้อยๆ ที่มักจะวิ่งเข้ามาอ้อนให้เธอกอดอยู่เลย
สีดาที่ยังอยู่ในชุดทำงานส่ายหน้า “หนูเอางานกลับมาทำ
