“คุณราม” หมอแม็กตบไหล่ชายหนุ่มเบา ๆ “มันไม่ผิดหรอกครับที่คนบางคนจะพยายามปฏิเสธความรู้สึกของตัวเอง แต่เราจะหลอกใจเราไปได้นานแค่ไหน ไม่วันใดก็วันหนึ่งความรู้สึกจริง ๆ ของเรามันก็ต้องสำแดงตัวออกมา หมอเห็นมาเยอะแล้ว คนเราป่วยทางกายกินยาก็หาย แต่ถ้าป่วยทางใจหมอเทวดาก็ช่วยไม่ได้หรอกครับ หมอแม็กจะบอกอะไรคุณรามไว้อย่าง อย่าได้ท้าทายหรืออวดดีกับความรัก เพราะจุดจบของมันมีแต่ความเจ็บปวดและเดียวดาย....อืม....เดี๋ยวหมอกลับก่อน คุณรามไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับว่าใครจะรู้เรื่องนี้ ส่วนอาการของคุณมีมี่ไม่มีอะไรน่าห่วง แต่อย่างที่หมอบอก คุณรามอย่ารุนแรงกับเธอนักเท่านั้นแหละครับ”
คล้อยหลังจากหมอแม็ก รามรีบขึ้นไปยังห้องนอนที่อยู่ชั้นสองของตัวบ้าน บานประตูไม้ถูกผลักเข้าไป ภายในยังเงียบงัน บานกระจกกั้นระเบียงห้องที่หันหน้าออกสู่ทะเลถูกเปิดไว้ให้ลมพัดเข้ามา เตียงขนาดใหญ่วางอยู่ใกล้กับประตูและบนฟูกหนา
