ของหวงพี่ชายแสนร้าย (นาวิน : พลอยไพลิน)

ตอนที่ 7 อ่อย?

น้ำหนึ่งนอนที่ชั้นล่างกับสามี เพราะเข้าออกง่ายกว่า จึงทำให้ชั้นบน มีเพียงนาวินกับพลอยไพลินที่ใช้ห้อง

เธอยกมือขึ้นเคาะประตูห้องนอนของพลอยไพลิน และมั่นใจว่าอีกฝ่ายยังคงไม่นอน

พลอยไพลินเปิดประตูออก ก็เห็นฝ่ายนั้นยิ้มมาให้

“แม่ขอคุยด้วยหน่อยจ้ะ”

พลอยไพลินพยักหน้า ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งลงที่โซฟา

น้ำหนึ่งนั่งข้างคนตัวเล็ก แล้วจับมือเรียวมากุม

“พรุ่งนี้เราไม่ต้องไปเรียนใช่ไหมพลอย” เพราะเป็นวันอาทิตย์ แต่ถามเผื่อหากพลอยไพลินมีเรียนพิเศษที่ไหน

“ไม่มีค่ะ พลอยหยุดวันเสาร์อาทิตย์”

“งั้นดีเลย แม่จะได้พาหนูไปซื้อเสื้อผ้า แล้วก็ชุดนักเรียน พวกสิ่งของที่หนูต้องใช้”

“ขอบคุณนะคะ” พลอยไพลินซาบซึ้งในน้ำใจ จนน้ำตารื้นขึ้นมา

“ตามจริง ที่แม่ขึ้นมาหาหนู ไม่ใช่แค่เรื่องที่จะพาไปซื้อของหรอก”

“...”

“ลูกชายแม่ หนูคงเห็นแล้วว่าพี่เขาเป็นแบบไหน” นาวินค่อนข้างใจร้อน และชอบเอาแต่ใจตัวเอง แต่ถามว่าได้ใคร ก็พ่อของเขาไง คุณภาคินสมัยหนุ่ม ๆ ก็แบบนี้ ไม่ต่างจากนาวินเลย

พลอยไพลินพยักหน้า ดูจากท่าทางเธอพอเดาออก ว่าอีกคนค่อนข้างหวงความเป็นส่วนตัว รวมทั้งหวงข้าวของ และหวงพ่อกับแม่

“นั่นแหละจ้ะ แม่ก็เลยอยากมาคุยกับหนูก่อน หากไม่จำเป็น เราไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกับพี่เขานะ เจอไม่ต้องทัก ไม่ต้องพูดคุยอะไรกันทั้งนั้น ต่างคนต่างอยู่ไปเลย

“พี่เขา...ดุมากเลยเหรอคะ” พลอยไพลินถามด้วยความกังวล เธอก็ไม่ได้ว่าจะไปยุ่งเกี่ยวอยู่แล้ว แต่ถ้ามันมีเหตุการณ์ไหนที่เธอบังเอิญไปยุ่งเกี่ยวแบบไม่ได้ตั้งใจ เธอจะได้ตั้งมือรับทัน

“ก็พอสมควรจ้ะ นาวินค่อนข้างขี้หงุดหงิดง่าย แล้วก็ไม่ชอบให้ใครมายุ่งวุ่นวาย เพราะฉะนั้น เราอยู่แต่ในส่วนเรานะ เพราะแม่ก็บอกพี่เขาไปแล้วว่า น้องจะไม่มายุ่งวุ่นวายแน่นอน”

พลอยไพลินพยักหน้า เธอจะปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด และคิดว่าคงไม่เฉียดเข้าใกล้อย่างแน่นอน เพราะเธอกลัวอีกฝ่ายขึ้นสมอง

“โอเค แม่มีเรื่องอยากบอกหนูแค่นี้แหละ พักผ่อนเถอะจ้ะ” ลูบหัวคนตัวเล็กเบา ๆ ก่อนจะรั้งร่างบางเข้ามากอด ให้อีกคนรู้สึกอบอุ่น ว่าพลอยไพลินยังมีแม่คนนี้

คนตัวเล็กหลับตาพริ้มลง สัมผัสได้ถึงอ้อมกอดที่แสนอบอุ่น ถึงแม้เราจะเพิ่งเจอกัน แต่เธอรู้สึกได้จริง ๆ ว่าผู้อุปการะคนใหม่ของเธอ รักและเอ็นดูเธอจริง ๆ

น้ำหนึ่งผละออกแล้วยิ้มให้คนตัวเล็ก ก่อนจะลุกเดินไปที่ประตู โดยมีพลอยไพลินเดินไปส่ง จากนั้นปิดประตูล็อกห้องแล้วกลับมานอน

คืนแรกกับการนอนในสถานที่แปลกตา พลอยไพลินนอนไม่หลับ ถึงเตียงนอนจะกว้าง นอนสบาย แต่เธอก็ยังคงนึกถึงบรรยากาศเก่า ๆ ที่บ้าน

ต่อให้มีแต่ความทรงจำเลวร้าย แต่เธอก็สบายใจทุกครั้งที่ได้กลับบ้าน

ต่อให้แม่เลี้ยงจะดุด่าว่าเธอสักเท่าไหร่ก็ตาม เธอก็ไม่อยากจากไปไหนอยู่ดี

แต่ครั้งนี้มันเกินไป ถึงกับจะเอาเธอไปขาย เธออยู่ไม่ได้แล้ว

นอนร้องไห้เงียบ ๆ เมื่อนึกถึงสิ่งที่ทำให้ตัวเองต้องจากบ้านมา นานเท่าไหร่ไม่รู้ เธอถึงผลอยหลับไป

มาสะดุ้งตื่นอีกทีตอนดึกเมื่อเจอฝันร้าย เธอวิ่งหนีจนเหงื่อโชกตัว

และใช่ ตอนนี้เธอรู้สึกเปียกตามตัวไปหมด จึงรั้งผ้าห่มออก รับเอาความเย็นจากเครื่องปรับอากาศที่กำลังทำงาน

รู้สึกคอแห้งขึ้นมา จึงเดินออกจากห้อง ใช้แสงไฟที่ส่องสว่างอยู่ภายนอกมองทางเดินเพื่อลงไปในครัว

ชะงักไปเมื่อเห็นใครบางคนยืนอยู่ในนี้ด้วย ร่างกายกำยำมีเพียงกางเกงขายีนขายาวตัวเดียว ส่วนเสื้อไม่ได้สวม กำลังเปิดตู้เย็นแล้วมองมาทางเธอ

พลอยไพลินหันหลังขวับทันทีด้วยความตกใจ แล้วเตรียมจะเดินกลับขึ้น แม่บอกว่าเจอห้ามทัก ห้ามยุ่งวุ่นวายเด็ดขาด

ทว่าประโยคจากคนด้านหลัง ทำให้เธอก้าวเท้าต่อไปไม่ออก

“เห็นฉันเป็นผีหรือไง ทำไมต้องเดินหนี!” นาวินบอกด้วยความหงุดหงิด ทำอย่างกับเขาเป็นตัวอะไรอย่างนั้น

มาอยู่บ้านคนอื่นแท้ ๆ แทนที่จะอ่อนน้อมถ่อมตน เห็นหน้าเดินหนี ให้คิดว่ายังไง

อ้าว ก็พี่เขาบอกกับแม่เองไม่ใช่เหรอ ว่าไม่ให้เธอไปยุ่งวุ่นวาย เธอก็พยายามไม่เข้าใกล้แล้วนี่ไง

“จะเอาอะไรก็มาเอา!” นาวินปิดประตูตู้เย็นลง ก่อนจะถือกระติกน้ำแข็งเดินผ่านอีกคนขึ้นบ้าน

จังหวะนั้น ทำให้พลอยไพลินได้กลิ่นบางอย่างออกมาจากร่างกายกำยำ

มันคือกลิ่นน้ำหอม บุหรี่ และแอลกอฮอล์ สามอย่างผสมคละเคล้ากัน และบ่งบอกได้ชัดว่านี่คือกลิ่นกายของผู้ชาย

สะบัดศีรษะสองสามทีก่อนจะเดินไปยังตู้เย็น แล้วหยิบน้ำเปล่าออกมาขวดหนึ่ง ปิดไฟในห้องครัว ก่อนจะเดินขึ้นบ้าน

เปิดขวดน้ำขึ้นดื่มแล้วกลับไปนอน แต่นอนยังไงก็นอนไม่หลับ จึงลุกเดินออกไปส่องทางหน้าต่าง คืนนี้ดาวบนท้องฟ้าส่องแสงระยิบระยับสวยงามมาก อยากสูดอากาศเย็น ๆ

เปิดประตูทางด้านหลังออกแล้วไปยืนรับลมเย็น ๆ จากระเบียง เผื่อมันจะทำให้เธอผ่อนคลายมากยิ่งขึ้น แล้วหลับลงไปอย่างง่ายดาย

ด้านคนที่อยู่ตรงระเบียงไม่ไกลกัน เหลือบมองไปทางด้านข้างเพียงนิดเมื่อหางตาสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง ชะงักไปเมื่อเห็นใครบางคนที่เพิ่งเจอเมื่อกี้ ออกมายืนอยู่ตรงระเบียงข้างห้อง

มือจับตรงราวของระเบียง ส่วนตากลมหลับพริ้มลง จมูกเรียวสูดดมอากาศเข้าปอด

ดวงตาสะดุดไปกับอะไรบางอย่างเมื่อมองต่ำลง ทั้งเนิน ทั้งจุก ดันออกมาจากเสื้อเชิ้ต

อ่อย?

พลอยไพลินเปิดเปลือกตาขึ้นเมื่อรู้สึกสบายตัวขึ้นมาบ้างแล้ว ทำท่าจะหมุนตัวกลับเดินเข้าห้อง ชะงักไปเมื่อเจอใครบางคนนั่งอยู่ตรงระเบียงมองมา

บนโต๊ะมีแก้ว ขวดเบียร์ และถังน้ำแข็ง

อย่าบอกนะว่าห้องข้าง ๆ ของเธอคือห้องของพี่วิน พลอยไพลินเม้มปากแน่น

นาวินมองภาพที่เห็นตรงหน้านิ่ง ข้าง ๆ ไม่แน่ชัดเพราะมันมืด แต่พอหันหน้ามาตรง ๆ กลับเห็นจุกเต็มสองตา บ่งบอกชัดว่าอีกคนไม่ได้ใส่เสื้อในจริง ๆ

พลอยไพลินมองตามสายตาของอีกฝ่าย เพราะพี่วินไม่ได้มองหน้าของเธอเลย ตกใจรีบเอามือปิด เมื่อพบว่าหัวนมของเธอมันดันเสื้อนอนออกมาจนขึ้นรูป

เธอไม่ชอบใส่เสื้อในนอน เพราะมันไม่สบายตัว หากแต่อย่างนั้น เวลาต้องออกนอกห้องนอน เธอจะมั่นใจแล้วว่าไม่มีใครอยู่จริง ๆ

แต่ใครจะไปคิดว่า เธอเจอพี่วิน ทั้งในห้องครัว และตรงระเบียง

พลอยไพลินรีบเดินกลับเข้าห้องทันที แล้วขึ้นไปนอนบนเตียง ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมจนถึงคอด้วยความรู้สึกกังวล

สายตาของพี่เขาที่มองมา ทำให้เธอสลัดภาพนั้นออกไปไม่ได้

เธอไม่ได้คิดไปเองนะ ว่ามันไม่เหมือนตอนที่อีกฝ่ายมองเธอที่ห้องทานอาหาร แต่มันเป็นสายตาของผู้ชาย ที่จ้องมองเพศตรงข้าม ราวกับว่าต้องการตะครุบ

ไม่ ๆ ไม่ใช่หรอก พี่วินไม่มีทางคิดแบบนั้นกับเธอแน่นอน เขาเกลียดเธอจะตายไป