“ใครมารับครับ” ร่างสูงในชุดข้าราชการครูถามนักเรียนของตัวเองออกมา เขาจำนักเรียนของตัวเองได้ เพราะเป็นนักเรียนในห้อง
เขาออกมาซื้อของกินที่หน้าโรงเรียน เพราะต้องกลับค่ำหน่อย เนื่องจากมีงานให้เคลียร์
พลอยไพลินชะงักไป รีบยกมือขึ้นไหว้ แล้วตอบกลับครูประจำชั้น
“พี่ชายมารับค่ะ”
ครูหนุ่มขมวดคิ้ว พลอยไพลินมีพี่ชายด้วยเหรอ ที่จำได้ อีกฝ่ายเป็นลูกคนเดียวนี่
พ่อแม่เสียหมด ปัจจุบันอยู่กับแม่เลี้ยงสองคน
“ญาติห่าง ๆ ค่ะ” รีบอธิบายเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำหน้าสงสัย
“มาตอนไหนครับ”
หญิงสาวส่ายหัวออกมา พี่วินบอกเลิกเรียนแล้วให้มารอด้านหน้า แต่ไม่ได้บอกว่าจะมารับตอนไหน
ผ่านมายี่สิบนาทีแล้ว นักเรียนเริ่มบางตา ก็ยังไม่เห็นรถของอีกฝ่ายเลย
ไม่แน่ใจว่ารถติด หรือพี่เขาติดงาน อยากโทรไปถามก็ไม่มีมือถือ เธอไม่เคยได้ใช้โทรศัพท์อย่างเพื่อนคนอื่น ๆ อาศัยสลับสับเปลี่ยนกับมีนาเล่น
“เอามือถือครูโทรหาพี่ชายเราไหม” บอกก่อ
