@วันต่อมา
ทุกคนมารวมตัวกันที่โต๊ะอาหารอย่างเช่นทุกวัน วันนี้เป็นเมนูโจ๊กหมูเด้งที่สองพ่อลูกชอบ ส่วนพลอยไพลินกินง่าย เจ้าของบ้านทำอะไร ก็อร่อยทุกเมนู
“เออนี่วิน ต่อไปวินไม่ต้องไปส่งน้องที่โรงเรียนแล้วนะลูก เดี๋ยวแม่ให้น้องติดรถพ่อเราไปลงหน้าปากซอย พลอยไพลินจะนั่งรถสองแถวไปเองจ้ะ” เธอก็จะออกไปที่ร้านพร้อมสามี เราจะแวะส่งคนตัวเล็กเสียก่อน จากนั้นถึงจะไปร้านอีกที
นาวินเหลือบมองอีกคนแวบนึง ถ้าไม่มีอะไรจริง ทำไมไม่ให้ไปส่ง
แสดงว่ามันมีไง
ก่อนจะดึงสายตากลับมามองโจ๊กในถ้วย แล้วนั่งกินต่อ
พลอยไพลินไม่แน่ใจว่าพี่วินโอเคไหม ทำไมเขาไม่ตอบแม่ตัวเอง
แต่ทำไมพี่เขาต้องไม่โอเคด้วย ดีเสียอีก เขาจะได้ไม่ต้องไปอารมณ์เสียกับรถติดทุกวัน
น้ำหนึ่งวางมือลงบนไหล่ของคนที่นั่งข้าง ๆ ตัวเองพลางยิ้มให้ ลูกชายเธอก็แบบนี้ นาวินไม่ค่อยพูดหรอก แต่มันก็แปลว่าตกลงไง
ทุกคนกินข้าวอิ่ม พลอยไพลินเดินไปขึ้นรถพร้อมเจ้าขอ
