“อีพลอย!”
ร่างบางหันขวับกลับไปมองด้านหลัง ขณะเดียวกันเบียดกายเข้าหาคนพี่อย่างหวาดกลัว ทำให้นาวินต้องรีบนำคนตัวเล็กไปหลบด้านหลังของตัวเอง
“มึงมานี่เดี๋ยวนี้นะ มึงกลับบ้านกับกูเดี๋ยวนี้อีลูกทรพี!”
นาวินขมวดคิ้วเมื่อได้ยินอีกคนเรียกพลอยไพลินว่าลูกทรพี อย่าบอกนะว่านี่คือ?
“พี่วินช่วยพลอยด้วย นี่แม่เลี้ยงพลอยเองค่ะ” หญิงสาวกระซิบบอกเสียงสั่น ก่อนนาวินจะดึงสายตากลับไปมองคนที่เดินเข้ามาใกล้
“อีพลอย กูบอกให้มึงมานี่ไง มึงหูหนวกเหรอฮะ!”
“ไม่มีใครหูหนวกหรอก ถ้าเด็กมันอยากกลับด้วย คงไม่หนีมาอย่างนี้” นาวินเอ่ยเสียงเข้ม จ้องหน้าคนอายุเยอะกว่าเขม็ง หน้าตาไม่ดีแล้วยังใจร้ายอีก แบบนี้ก็กล้าเกิดมาเป็นคน
“แล้วมึงมาเสือกอะไรด้วยฮะ! นี่ลูกกู กูจะพามันกลับ”
“แน่ใจนะว่าลูกป้า?”
“กูไม่ใช่พี่ของพ่อมึง อย่ามาเรียกกูว่าป้า”
“แน่ใจนะว่าลูกมึง?”
พลอยไพลินได้ยินอย่างนั้นตกใจ ไม่คิดว่าพี่วินจะกล้าเอ่ยแบบนี้
