‘เชิญนักเรียนชั้นม.6/1 ไปยืนประจำที่ได้เลยค่ะ’
อาจารย์หญิงท่านหนึ่ง ซึ่งรับหน้าที่เป็นพิธีกรในกิจกรรมครั้งนี้ ประกาศออกไมโครโฟน
จากนั้นยืนรอจนนักเรียนมาครบทุกคน แล้วประกาศออกไมโครโฟนอีกครั้งหนึ่ง
‘เชิญผู้ปกครองของนักเรียนชั้นม.6/1 ยืนตรงหน้าบุตรหลานของท่านได้เลยค่ะ’
พ่อแม่ที่มาร่วมงานกิจกรรมต่างเดินต่อแถวกันไป โดยมีคณะครูอาจารย์จัดระเบียบเอาไว้ตั้งแต่แรกว่าให้ผู้ปกครองยืนตามเลขที่ของเด็ก
ส่วนผู้ปกครองของเด็กนักเรียนคนไหนไม่มา คณะครูอาจารย์ก็ได้เข้าไปยืนแทรกแทน จนไม่มีตำแหน่งไหนว่าง
พลอยไพลินเคยมีประสบการณ์มาแล้วจึงไม่ได้คิดมาก ตั้งแต่แม่ตายไป พ่อก็ไม่เคยมาสักครั้ง ยิ่งแม่เลี้ยงไม่ต้องพูดถึง ท่านบอกไร้สาระ จากนั้นมาเธอจึงไม่เคยชวน
เงยหน้าขึ้นเพื่อฉีกยิ้มให้ครูเมื่อท่านเดินมายืนตำแหน่งตรงหน้า ทว่าต้องตกใจเมื่อเห็นเป็นใบหน้าของใครบางคน
“พี่วิน!”
ความจริงหรือความฝัน เธอไม่ได้ฝันไปใช่
