Ep 5 น้องเมาพี่มึน
820 คำ
Ep 5 น้องเมาพี่มึน
ยิ่งได้กลิ่นหอมจากซอกคอขาว ๆ ของน้องอิมตอนที่ก้มลงถามว่าเธอไหวไหม ทำให้เลือดในกายของเจสสูบฉีดอย่างกับวิ่งรอบสนามฟุตบอล ความอดทนที่มีก็เริ่มลดน้อยถอยลงทุกวัน จะให้สวดมนต์ก็ไม่ได้เขาไม่ได้นับถือพุทธ แต่ก็มีตามแม่บ้านอื่นไปวัดทำบุญอยู่บ้างตามวัฒนธรรมไทย เขาเองไม่เกิดที่นี่ไปคลอดที่อังกฤษซึ่งเป็นบ้านเกิดแม่ พอครบ 3 ขวบก็บินกลับมาไทยแบบถาวร มีจะบินไปหาคุณตาคุณยายปีละ 2 ครั้งช่วงปีใหม่กับปิดเทอมใหญ่ แต่บางปีคุณตาคุณยายก็จะเป็นฝ่ายที่บินมา ด้านแม่ทีน่าของเขาจะบินไปบ่อยกว่าเพราะต้องบินไปดูโรมแรมและร้านอาหารที่มีอยู่ทั่วโลกเลยจะวนไปหาคุณตาคุณยายบ่อยกว่าเขา ตั้งแต่เด็ก ๆ เขาก็จะไปสถิตอยู่บ้านคีนเป็นหลักเวลาไม่มีใครอยู่บ้าน เขาจะมีพี่เลี้ยงคอยดูแลตลอดพอโตหน่อยพี่เลี้ยงก็ผันตัวเป็นหัวหน้าแม่บ้านแทน ไม่ต้องดูเขามากเหมือนวัยเด็กแต่ก็ต้องคอยดูแลเรื่องอื่นแทน
“พี่ภาคืนนี้ผมจะนอนที่โรงแรม”
“ค่ะคุณเจส”
“พรุ่งนี้ก็น่าจะกลับเย็น ๆ พี่ภาจะออกไปทำธุระส่วนตัวก็ได้”
“งั้นถ้าใกล้กลับคุณเจสโทรมาเผื่อพี่จะได้จัดโต๊ะ”
“ไม่ต้องครับเดี๋ยวหากินเอง”
มือถือถูกกดวางสายแล้วก็กระเด็นไปอยู่โซฟานอกห้องนอน ห้อง VVVIP ที่จัดทำไว้เฉพาะครอบครัวบนยอดตึกโรงแรมหรูริมโค้งน้ำเจ้าพระยา น้องอิมถูกประคองออกจากงานเลี้ยงแบบเงียบ ๆ ระหว่างที่คนอื่นกำลังเต้นรำ ตำแหน่งคิงควีนเขาบอกฝ่ายจัดงานแล้วว่าห้ามมีชื่อเขากับน้องอิม ต่อให้มีคะแนนโหวตก็ต้องตัดออก ฝ่ายจัดงานได้แต่ทำตามคำสั่งตาปริบ ๆ มีใครบ้างล่ะไม่รู้จักเจสซี่ทายาทคนเดียวในเครือโรงแรม J
ร่างจิ๋วนอนตัวกลมอยู่ในผ้าห่มหนาทั้งชุดงานพรอม เจสได้แต่ยืนเรียกสติอยู่พักใหญ่เลยตัดสินใจยกหูโทรศัพท์เรียกแม่บ้านโรงแรมมาให้ช่วยเปลี่ยนชุดน้องอิมเป็นชุดที่นอนสบายกว่านี้ เสื้อยืดกางเกงนอนขาสั้นขายาวเขามีทิ้งไว้อยู่แต่ไอ้พวกข้างในเขาไม่มีและไม่รู้จะไปหาที่ไหนให้เวลานี้
“คุณเจสซี่คะ”
“ครับ”
“ดิฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าให้คุณอิมแล้วแต่…เออ”
“แต่อะไรครับ”
“ด้านบนมันเป็นบราปีกนกคุณเจสพอเข้าใจที่ดิฉันพูดไหมคะ”
“ครับ”
“ตามนั้นนะคะ”
เขาเข้าใจที่แม่บ้านพยายามอยากสื่อสาร หลังจากแม่บ้านออกไปเขาก็จัดการอาบน้ำเปลี่ยนชุดเพื่อจะเข้านอนเหมือนกัน ตอนจะเข้าห้องน้ำน้องอืมก็ถูกห่อด้วยผ้าห่มปิดถึงคอแต่พอออกมาไม่รู้ว่าแอร์เย็นไม่พอหรืออิมนอนดิ้นกว่าปกติ ผ้าห่มไหลลงมากองอยู่ที่ช่วงขา เสื้อยืดสีขาวมันก็ลู่ไปกับเนินอกที่มีเกินตัวจนเขาเองต้องรีบหันหน้าหนี ก็ไอ้บราปีกนกนั่นมันปิดได้ไม่ถึงครึ่งด้วยซ้ำ ต่อให้ไม่ตั้งใจมองก็เห็นชัดถนัดตาอยู่ดี
ครั้งนี้ไม่ใช่ที่บ้านเพราะฉะนั้นอีกสักพักแม่ของเขาจะรู้เรื่องที่เขาพาน้องมานอนที่โรงแรม ถึงที่นี่จะมีกล้องวงจรปิดแต่ไม่ใช่มุมห้องนอน เขาเลยไม่กลัวเรื่องของวันพรุ่งนี้ ทั้งอีกไม่นานก็จะถึงวันที่แม่สัญญากับเขาเรื่องน้องอิม ถ้างั้นขยับเร็วขึ้นอีกสักสองสามสัปดาห์ก็ไม่เห็นจะเป็นไร ตีนพ่อเหนือกับตีนพ่อหมออาจจะหนักแต่เขาคงไม่ตาย แกล้งร้องเจ็บดังหน่อยเดี๋ยวน้องอิมก็ต้องวิ่งมาปกป้องอยู่แล้วเรื่องนี้เขามั่นใจเต็มร้อย
“อือ”
“ค่าเหนื่อยครับ…จุ๊บ”
.
.
.
ร่างบางยืดแขนยาวบิดตัวไปมาเหมือนทุกวัน เตียงก็นุ่มหมอนก็นิ่มผ้าห่มก็ฟูฟ่อง น้องอิมที่กำลังฝันหวานเพราะคิดว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงที่บ้าน อยู่ ๆ ก็รู้สึกว่าเหมือนมีใครสักคนจ้องมองเธอเธอจึงค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมอง ภาพที่เห็นคือดวงตาสีอ่อนของคนที่คุ้นเคยนอนตะแคงมองเธออยู่ระยะประชิด
“พี่เจส”
“อืม”
“ทำไมมานอนห้องอิม”
“ห้องอิม?”
“ก็ใช่สิ”
“ดูดี ๆ”
“…”
“เมาแล้วเป็นแบบนี้วันหน้าไม่ต้องดื่มแล้วนะ”
“ที่นี่ห้องพี่?”
“ใช่”
“ไม่ใช่ที่บ้านนี่”
“โรงแรมไงชั้นบน”
“อ๋อ”
“…”
“แต่ทำไมเราต้องนอนห้องเดียวกันล่ะ”
“แล้วทำไมต้องแยก?”
- ผู้เขียน
